Ancak John’un sağlığıyla ilgili anlamadığımız şeyler oluyordu. 1948’de vereme yakalanmıştı ve sonrasında da sık sık halsizlik hissediyordu. Gribe benzer belirtiler gösteriyordu ve günlerce hasta yattığı oluyordu. Bu dönemlerde hiçbir şey yapamıyordu ve hiç kimseyle görüşemiyordu. Büroya çağrılmadan kısa süre önce gittiğimiz bir doktor John’a depresyon teşhisini koydu.

John’un Hastalığıyla Mücadelemiz

John’un sağlığının daha iyiye gitmediği 1970’li yıllarda belli oldu. Çok sevdiği hizmet imtiyazlarının bazılarını bir bir bırakmak zorunda kaldı. Bunlardan bazıları bürodaki haftalık Gözcü Kulesi Tetkikini ve Mukaddes Kitaba dayalı sabah tapınmalarını idare etmekti. Ayrıca görevinde de değişiklikler oldu. Önce Hizmet Departmanından Posta Departmanına geçti, sonra da ona bahçede çalışma görevi verildi.

John’un mücadeleci ruhu değişiklikler yapmasını zorlaştırıyordu. Ne zaman ona ısrarla yavaş olması gerektiğini söylesem bana şaka yoluyla “prangam benim” derdi, sonra da beni sevgiyle kucaklardı. En sonunda, Portekiz sahasından ayrılıp bürodaki İbadet Salonunda toplanan cemaatte hizmet etmenin uygun olacağını düşündük.

John’un sağlığı gittikçe kötüleşirken, Yehova’yla yakın ilişkisini görmek çok etkileyiciydi. John geceleyin ağır depresyon içinde uyandığında, Yehova’ya yardım etmesi için dua edecek kadar sakinleşene dek onunla sohbet ederdik. O en sonunda, Filipililer 4:6, 7’deki “Hiçbir konuda kaygı çekmeyin” sözlerini kendi kendine yavaşça tekrarlayarak bu kötü anlarla tek başına mücadele etmeyi başardı. Böylece dua edebilecek kadar sakinleşiyordu. O, Yehova’ya içten yalvarışlarla dua ederken ben de çoğunlukla uyanık durup sessizce onun dudak hareketlerini izlerdim.