Oysa Mukaddes Kitap terbiyeyi farklı şekilde açıklar. Hikmetli Kral Süleyman şöyle yazdı: “Oğlum, RAB’bin terbiye edişini hafife alma.” (Süleymanın Meselleri 3:11, YÇ) Bu sözler, genel anlamda bir terbiyeye değil, “RAB’bin terbiye edişi”ne, yani Yehova’nın, yüce ilkelerine dayanarak verdiği terbiyeye değinir. Ruhi yararlar sağlayan ve değerli olan, böyle bir terbiyedir. Oysa, insan düşünüşüne dayanan ve Yehova’nın yüce ilkeleriyle çelişen bir terbiye çoğu kez kırıcı ve zararlıdır. Birçok kişinin terbiyeye karşı olumsuz bir tutuma sahip olmasının nedeni budur.

Acaba neden Yehova’nın verdiği terbiyeyi kabul etmeye teşvik ediliyoruz? Kutsal Yazılarda Tanrı’nın verdiği terbiye, O’nun insanlara duyduğu sevginin bir ifadesi olarak tanımlanır. Bu nedenle, Süleyman sözlerine şöyle devam etti: “Çünkü baba memnun olduğu oğlu nasıl azarlarsa, RAB da sevdiğini azarlar.”—Süleymanın Meselleri 3:12.

Terbiye mi Yoksa Ceza mı?

Mukaddes Kitapta geçen terbiye sözcüğü çok yönlü olup, rehberlik, uyarma, eğitim, düzeltme, tedip, hatta ceza dahil, birçok anlam içerir. Bununla birlikte, Yehova her zaman sevgisinden dolayı terbiye eder ve amacı terbiye ettiği kişilerin yarar görmesidir. Yehova, yanlış davranışları düzeltmek için terbiye ettiğinde, amacı asla sadece cezalandırmak değildir.

Bununla birlikte Yehova, Kendisine hizmet edenlerden, verdiği terbiyeyi kabul etmesini istediği zaman, söz konusu terbiyenin tövbe etmeyen günahkârlara verilen cezayla ilgisi yoktur.

Mukaddes Kitabın Yehova’yı öncelikle ceza veren biri olarak tanımlamaması anlamlı ve önemlidir. Bunun yerine, Mukaddes Kitap O’nu çoğu kez sevgi dolu bir öğretmen ve sabırlı bir eğitmen olarak betimler. (Eyub 36:22; Mezmur 71:17; İşaya 54:13) Evet Tanrı, yanlış davranışı düzeltmek için terbiye ederken, her zaman sevgi ve sabır da gösterir. İsa’nın takipçileri terbiyenin amacını kavrarlarsa, doğru bir tutumla hem terbiye verebilir, hem de terbiyeyi kabul edebilirler.