Ayrıca, sıkıntılı zamanlarda yardıma ihtiyacımız olabileceğini kabul etmek alçakgönüllülük gerektirir. Pavlus sadece yardıma ihtiyacı olduğunu kabul etmekle kalmadı, bu yardımı nazikçe kabul etti ve kendisine yardım edenleri övdü. O, başkalarından yardım kabul etmeyi bir zayıflık belirtisi veya onur kırıcı bir durum olarak görmedi, biz de böyle görmemeliyiz. Hiçbir zaman yardıma ihtiyacımız olmadığını söylemek, bizim insanüstü biri olduğumuzu düşündüğümüz anlamına gelir. Oysa unutmamalıyız ki İsa’nın örneği, kusursuz bir insanın bile bazen yardıma ihtiyaç duyabileceğini gösteriyor.—İbraniler 5:7.

9, 10. Bir kişi yardıma ihtiyacı olduğunu kabul ettiğinde hangi olumlu sonuçlar elde edilebilir, bunun aile üyeleri ve cemaattekiler üzerinde nasıl bir etkisi olur?

⁹ Cemaatte sorumlu durumda olanlar, sınırları olduğunu ve başkalarının desteğine muhtaç olduklarını kabul ettiklerinde iyi sonuçlar elde edilebilir. (Yakub 3:2) Bunu kabul etmenin sonucunda, yetki sahibi kişiler ile bu yetkiye tabi olması gereken kişiler arasındaki bağ güçlenir ve aralarında sıcak ve rahat bir iletişim gelişir. Yardım almaya istekli olanların alçakgönüllülüğü, benzer durumda olan başkalarına örnek olur, önderlik edenlerin de insan olduğunu ve rahatlıkla yaklaşılabilecek kişiler olduğunu gösterir.—Vaiz 7:20.

Benzer şekilde cemaatteki kardeşler ihtiyarların da sorunlar, korkular ve karmaşık durumlarla mücadele ettiğini fark ettiğinde, onlardan yardım almaya daha hazır olurlar. (Romalılar 12:3; I. Petrus 5:3) Ve aynı şekilde aralarında iyi bir iletişim gelişebilir, Kutsal Yazılarda bulunan öğütler ele alınabilir ve sonuçta imanları güçlenebilir. Unutmayalım ki, kardeşlerimizin güçlendirilmeye şimdi her zamankinden daha çok ihtiyacı var.—II. Timoteos 3:1.