Bazıları mumyalamanın Mısır ve civarında bol bulunan bir alkali olan natron (sodyum karbonat) içerisinde korunmuş cesetlerin bulunmasıyla başladığını öne sürer.

Eski Mısırlılar ölülerini daha çok dinsel nedenlerden ötürü mumyaladılar. Ölümden sonraki yaşam inanışları, ölünün gerçek yeryüzüyle bağlantıda kalma arzusuyla ilişkiliydi. Bedenlerinin sonsuzluk boyunca kullanılacağına ve tekrar canlandırılabileceğine inanırlardı. Mumyalama yaygın olmasına rağmen, bugüne kadar nasıl yapıldığına dair Mısırlılara ait bir kayıt bulunamamıştır. Eldeki en iyi kayıt MÖ beşinci yüzyılda Yunanlı tarihçi Herodotos tarafından kaleme alınan kayıttır. Fakat Herodotos tarafından verilen talimatları kullanarak yapılan girişimlerin pek de başarılı olmadığı söyleniyor.

[Sayfa 31’deki çerçeve/resim]

GEÇMİŞTE VE GÜNÜMÜZDE MUMYALAMA

Eski Mısır’da bir ölünün nasıl mumyalanacağı ailenin durumuna bağlıydı. Zengin bir aile büyük olasılıkla şu yöntemi tercih ederdi:

Beyin, madeni bir aletle burun deliğinden dışarı çekilirdi. Sonra, kafatası uygun ilaçlarla ilaçlanırdı. Sonraki adımda kalp ve böbrekler hariç tüm iç organlar çıkarılırdı. Karna ulaşmak için bedenin yarılması (ensizyon) gerekiyordu, ancak bunun günah olduğu düşünülürdü. Bu zor meselenin üstesinden gelebilmek için Mısırlılar yarma işlemini gerçekleştirmek üzere kesici adı verilen bir kişi tayin ettiler. Kesici işini yapar yapmaz kaçardı, çünkü suç olarak adlandırılan bu işlemin cezası lanetlenmek ve taşlanmaktı.

Karın boşluğu boşaltıldıktan sonra tamamen yıkanırdı. Tarihçi Herodotos şunları yazdı: “Karnına dövülmüş saf mür ve çeşitli kokular doldurur; ve diker.”

Bundan sonra vücut kurutulmak üzere 70 gün natron içinde bekletilirdi. Ardından ceset yıkanır ve ustalıkla keten kumaşla sarılırdı. Sonra kumaş reçine ya da bir tür yapışkan bir maddeyle kaplanır ve mumya, bir insan vücudu şeklindeki bolca süslenmiş tahta bir sandukaya konurdu.