Şahitlerle Tanışıyorum

Çocuklar için sahne kostümleri gerektiğinden Nisan 1945’te usta bir terzi olan Emilie Sannamees’e gittim. Onun Yehova’nın Şahitlerinden biri olduğundan haberim yoktu. Bana, “Dünyanın durumu hakkında ne düşünüyorsun?” diye sordu. O sırada ABD’nin San Francisco kentinde bir barış konferansı verildiği için şöyle dedim: “Yakında bu hükümet sona erecek. Eminim ki barış konferansı da bu amaçla düzenlendi.”

Emilie barış konferansının kalıcı bir çözüm getiremeyeceğini söyledi ve bunun nedenini Mukaddes Kitaptan göstermeyi teklif etti. O sırada bu orta yaşlı, yumuşak, nazik bayanı dinlemeye pek istekli değildim, fakat ben oradan ayrılmadan önce bir soru sordu: “Tanrı, Âdem ve Havva’nın nerede yaşamasını amaçlamıştı biliyor musun?” Ben ona cevap veremeyince, “babana sor” demekle yetindi.

Eve gidince dediğini yaptım. Babam soruma yanıt veremedi ve Mukaddes Kitabı incelememiz gerekmediğini, sadece iman etmenin yeterli olduğunu söyledi. Kostümleri almaya gittiğimde Emilie’ye babamın soruya cevap veremediğini söyledim. O ve ablası, Mukaddes Kitaplarını açtılar ve Tanrı’nın, yuvaları olan o bahçeye bakmak ve orada sonsuza dek mutlu bir yaşam sürmek konusunda Âdem’le Havva’ya verdiği talimatı okudular. Bana Mukaddes Kitaptan, Tanrı’nın amacının Âdem ve Havva’nın çocuk sahibi olmaları ve cennet bahçesi yuvalarını tüm dünyayı kaplayacak şekilde büyütmeleri olduğunu gösterdiler. Kutsal Yazılardan gördüğüm kanıtlar çok ilgimi çekmişti (Tekvin 1:28; 2:8, 9, 15; Mezmur 37:29; İşaya 45:18; Vahiy 21:3, 4).

İlk Kez İbadete Katılıyorum

O yaz öğretmenler için düzenlenen üç aylık bir kursa katılmak için Tartu’ya gideceğimden, Emilie bana o şehirdeki bir Şahidin adresini verdi. Ayrıca bir de Creation (Yaratılış) kitabını verdi, bu kitabın temel Mukaddes Kitap hakikatlerini net bir şekilde sunmasından çok etkilenmiştim.

Eylül 1947’de okuldaki işimden ayrıldım. Annem bana karşı son derece düşmanca davranmaya devam etti. Tüm giysilerimi sokağa atınca evden ayrıldım. Emilie Sannamees ve ablası bana kucak açtılar. Yehova’nın Kendisine hizmet edenleri asla terk etmediğini hatırlatmaları beni cesaretlendirdi.

Savaş Sonrası Estonya’da Denemeler

Emilie ve ablası onlarla birlikte çalışıp köylüler için dikiş dikmemi teklif ettiler. Sık sık onlarla Mukaddes Kitap hakikatlerini paylaşma fırsatımız oluyordu. Çok mutluydum, çünkü dikiş dikmeyi öğrenmekle kalmıyor, İsa’nın takipçilerine özgü hizmette de tecrübe kazanıyordum.