Hapis ve Ardından Sibirya

Alma ve ben çantamıza birkaç eşya koyduk ve oturup bir şeyler yemeye koyulduk. Şaşıran KGB ajanları şöyle dediler: “Halinize ağlayacağınıza orada oturmuş yemek yiyorsunuz.” Şöyle cevap verdik: “Yeni görev yerimize gidiyoruz, bir daha kim bilir ne zaman yemek yiyeceğiz.” Yanıma bir battaniye aldım, daha sonra o battaniyeden sıcacık çoraplar ve tek parmaklı eldivenler yaptım. Aylarca hapishanede kaldıktan sonra Ağustos 1951’de Estonya’daki diğer Şahitlerle beraber ben de sürgüne yollandım.c

Estonya’dan trenle Rusya’nın Leningrad kentine (şimdi Petersburg), oradan da Kuzey Kutup Dairesinin kuzeyinde yer alan Vorkuta’daki (Komi) berbat bir üne sahip çalışma kamplarına gönderildik. Grubumuzda üç Şahit vardı. Okulda Rusça öğrenmiştim ve tutuklandığımdan beri de Rusçamı geliştirme fırsatım olmuştu. Bu nedenle kampa vardığımızda bu dili artık rahatlıkla konuşabiliyordum.

Vorkuta’da, Polonya’daki Nazi toplama kamplarında Şahit olmuş Ukraynalı genç bir hemşireyle tanıştık. 1945’te onu başka 14 Şahitle birlikte Baltık Denizinde Almanlar tarafından batırılması planlanan bir gemiye bindirmişler. Ancak gemi sağ salim Danimarka’ya ulaşmış. Hemşire Rusya’ya döndükten sonra da duyuru işine katıldığı için tutuklanmış ve Vorkuta’ya gönderilmiş. Orada bizim için büyük bir teşvik kaynağı oldu.

Ayrıca iki kadının Ukrayna dilinde, “Burada Yehova’nın Şahidi olan kim var?” diye sorması üzerine onlarla da tanıştık. Onların İsa’nın takipçisi kardeşlerimiz olduklarını hemen anladık. Bizi teşvik edip ihtiyaçlarımızla ilgilendiler. Diğer mahkûmların gözünde, sanki içerde bizi bekleyen bir ailemiz vardı.

1950’lerin sonundan itibaren, 1960’larda ve 1970’lerde sürgüne gönderilmiş olan Şahitler eve dönmeye başladılar. 1980’lerin sonunda Estonya’da 700’den fazla Şahit vardı.