Mahkemeye bile çıkarılmadan sınır dışı edilen yüzlerce kişi arasındaki başka bir Şahit de Hiisi Lember’di. Bu genç kadın 1 Nisan 1951’de yaşananları şöyle anlatıyor: “Geceleyin ansızın gelip ‘Yarım saatiniz var, toplanın!’ dediler.” Sonra Hiisi ve altı yaşındaki kızını gecenin karanlığında gizlice tren istasyonuna götürdüler. Eski püskü tren durduğu her istasyondan Şahitleri almaya devam etti. Hiisi şöyle diyor: “Bizi hayvanların taşındığı yük vagonlarına soktular. Neyse ki yerdeki hayvan dışkıları donmuştu, yoksa o pisliğin içinde nasıl dururduk! Bir vagona tıkıştırılmış hayvanlardan farkımız yoktu.”

Hiisi o sıkıntılı dönemde iman kardeşlerinden gördüğü desteği şöyle anlatıyor: “Bir istasyonda trenimiz Moldova’dan gelen bir trenin yanında durdu. Trenin yük vagonundan bir adam bizim vagona seslenerek kim olduğumuzu ve nereye gittiğimizi sordu. Estonya’dan gelen Yehova’nın Şahitleri olduğumuzu ve nereye gittiğimizi bilmediğimizi söyledik. Konuşmamızı duyan o trendeki Şahitler vagondaki bir açıklıktan bize büyük bir ekmek ve biraz kuru erik attılar.” Hiisi şöyle ekliyor: “Yehova’nın Şahitlerinin ne kadar büyük bir bölgeden toplandığını o zaman anlamaya başladık: Sovyetler Birliği’ne bağlı tüm cumhuriyetlerdeki Şahitler sürgün ediliyordu!”