Bir dostumuzun sevgi dolu sözleri tıpkı bir merhem gibi bizi iyileştirebilir ve rahatlatabilir (Özd. 16:24; 18:24; 25:11). Fakat gerçek Hıristiyanlar bu konuda sadece kendilerini düşünmezler. Onlar ‘[Tanrı’dan] aldıkları teselliyle, sıkıntı çeken herkesi teselli etmenin’ yollarını arar (2. Kor. 1:4; Luka 6:31). Meksika’da bölge gözetmeni olarak hizmet eden Antonio bunu bizzat yaşadı.

Antonio, kendisine bir kan kanseri türü olan lenfoma teşhisi konduğunda alt üst oldu. Yine de, olumsuz duygularını kontrol altında tutabilmek için çok mücadele etti. Peki neler yaptı? Krallık ilahilerini hatırlamaya çalıştı ve ilahileri sesli bir şekilde söyleyerek sözleri üzerinde derin düşündü. Yüksek sesle dua etmek ve Kutsal Kitabı okumak da onu çok teselli etti.

Ancak Antonio en büyük yardımlardan birinin iman kardeşlerinden geldiğini söylüyor. Şöyle diyor: “İhtiyar olarak hizmet eden bir akrabamız vardı; karım ve ben kendimizi çok kötü hissettiğimizde onu çağırıp bizimle dua etmesini rica ederdik. Bu bizi hem teselli eder hem de sakinleştirirdi. Aslında ailemizin ve iman kardeşlerimizin desteği sayesinde, nispeten kısa bir zamanda olumsuz duygularımızın üstesinden gelebildik.” Antonio, kendisine böyle sevgi ve ilgi gösteren dostları olduğu için gerçekten de çok minnettar.

Antonio iyileştikten sonra çevre hizmetine geri döndü. O, iman kardeşleriyle ilgilenmeye düzenli olarak vakit ayıran biriydi; ama daha sonra karısıyla birlikte hasta olan kardeşleri ziyaret etmek ve onları teşvik etmek için özel bir çaba harcamaya başladılar. Örneğin Antonio, ciddi bir hastalıkla mücadele eden bir biraderi ziyaret ettikten sonra onun ibadetlere gitmek istemediğini öğrendi. Şöyle diyor: “Bunun nedeni Yehova’yı ya da kardeşleri sevmemesi değildi. Hastalığı onu öyle yıpratmıştı ki, kendini işe yaramaz hissediyordu.”

Antonio bu biraderi teşvik etmek için, kardeşlerin düzenlediği bir buluşmada ondan dua etmesini istedi. Birader kendini yetersiz hissetse de bunu kabul etti. Antonio şöyle diyor: “Duası gerçekten harikaydı. Sanki bambaşka biri olmuştu. Tıpkı eskisi gibi işe yaradığını hissediyordu.”