Hanna kısırdı, Elkana’nın diğer karısı olan Peninna’nın ise çocukları vardı. Peninna, Hanna’yı rakip olarak görüyordu (1. Samuel 1:2b).

Kısırlık İsrailli kadınlar arasında bir leke, hatta Tanrı’nın gözünde kişinin değersiz olduğunun bir işareti olarak görülüyordu. Ama Hanna’nın, Tanrı onu onaylamadığı için çocuk sahibi olamadığına dair hiçbir belirti yoktu. Ancak Peninna, Hanna’yı teselli edeceği yerde, çocuk sahibi olmasını, Hanna’nın kendisini kötü hissetmesine yol açmak için kullanıyordu.

Yehova’nın Kutsal Mekânına Yapılan Yolculuklar

Elkana’nın ailesi bu gerginliğe rağmen, kurbanlar sunmak için Yehova’nın Şilo’daki kutsal mekânına her yıl yolculuk ediyordu.a Gidiş dönüş yaklaşık 60 kilometre olan bu yolculuk muhtemelen yürüyerek yapılıyordu. Bu seyahatler Hanna için özellikle zor olmalıydı, çünkü Peninna ve çocuklarına paylaşma sunusundan birkaç pay verilirken, Hanna’ya sadece “bir pay (NW)” veriliyordu. Peninna bu fırsatları Hanna’yı kızdırmak için kullanıyordu ve görünüşe göre Yehova “onun rahmini kapamış” olduğundan Hanna’nın incinmesine yol açıyordu. Bu gerginlik her yıl yaşanıyordu, bunun sonucunda da Hanna ağlıyor ve yemek yemiyordu. Böylece Hanna’ya sevinç vermesi gereken bu yolculuklar ona çok acı vermeye başladı. Yine de Hanna Yehova’nın kutsal mekânına yapılan bu yolculuklara katıldı (1. Samuel 1:3-7).

Hanna bize ne kadar güzel bir örnek bıraktı, değil mi? Moraliniz bozulduğunda siz nasıl tepki veriyorsunuz? Kendinizi soyutlayıp iman kardeşlerinizle görüşmeyi bırakıyor musunuz? Hanna böyle yapmadı. O, Yehova’ya tapınanların arasında olmayı alışkanlık haline getirdi. Zor koşullara rağmen biz de aynısını yapmalıyız (Mezmur 26:12; 122:1; Süleyman’ın Meselleri 18:1; İbraniler 10:24, 25).

Elkana Hanna’yı teselli etmeye çalıştı ve yüreğindeki duyguları anlatmaya teşvik etti. “Hanna, niçin ağlıyorsun? Ve niçin yemek yemiyorsun? Ve niçin yüreğin kederlidir?” diye sordu. “Ben sana on oğuldan daha iyi değil miyim?” (1. Samuel 1:8). Elkana belki Peninna’nın kırıcı davranışlarından habersizdi ve Hanna belki de şikâyet etmek yerine sessizce acı çekmeyi tercih ediyordu. Durum ne olursa olsun ruhi düşünüşlü biri olan Hanna iç huzuruna kavuşmak için Yehova’ya dua etti.

Hanna’yı dua ederken seyreden başkâhin Eli onu sarhoş sandı. Hanna’nın dudakları kımıldanıyordu, fakat içinden dua ettiği için hiçbir şey duyulmuyordu. Çok hararetle dua ediyordu (1. Samuel 1:12-14). Eli, onu sarhoşlukla suçladığında Hanna’nın neler hissetmiş olabileceğini düşünün! O yine de başkâhine saygılı şekilde karşılık verdi.

Hanna’yla ilgili ilham edilmiş kayıt başkalarının kusurları ve art niyetleri yüzünden incinebileceğimizi gösterir. Yine de böyle sınavların Yehova’ya hizmet etme sevincini elimizden almasına izin vermemeliyiz. O “duayı işiten” yüce Tanrı’dır. Toplumundaki sadık kişilerin yakarışlarına cevap verir, onları sıkıntılarından kurtarır, onlara büyük bir iç huzuru verir ve başka birçok yolla onları ödüllendirir (Mezmur 22:23-26; 34:6-8; 65:2).