Kaybolan Koyun ve Kaybolan Para

5, 6. (a) İsa, verdiği iki kısa örnekte neler söyledi? (b) Bu örnekler Yehova hakkında ne gösterir?

⁵ İsa dinleyicilerine, Yehova’nın yoldan sapan kişilerle ilgili görüşünü öğretmek amacıyla kısa iki örnek verdi. Örneklerden birincisi bir çoban hakkındaydı. Şunları dedi: “Sizden kim, yüz koyunu olup bunlardan birini kaybettiği zaman doksan dokuzunu kırda bırakarak kaybolanı buluncıya kadar, arkasından gitmez? Ve onu bulduğu zaman, sevinerek omuzlarına alır. Eve gelince, dostlarını, komşularını çağırıp onlara der: Benimle beraber sevinin, çünkü kaybolan koyunumu buldum. Size diyorum: Böylece, tövbe eden bir günahkâr için, tövbeye muhtaç olmıyan doksan dokuz salih kimse için olduğundan fazla gökte sevinç olur.”—Luka 15:4-7.

7. Kaybolan koyun ve kaybolan para örneklerinden hangi iki dersi alabiliriz?

⁷ Bu kısa örneklerden neler öğrenebiliriz? Bunlar bize (1) ruhen zayıflayanlar için neler hissetmemiz ve (2) onlara yardım etmek üzere neler yapmamız gerektiğini gösteriyor. Şimdi bu noktaları ele alalım.

Kayıp Ama Değerli

8. (a) Çoban ve kadının, kayıpları karşısında tepkileri neydi? (b) Her ikisinin tepkisi onların kaybolan mallarına ne gözle baktıklarını gösterir?

⁸ Her iki örnekte de kayıp bir şeyden söz ediliyor. Şimdi o kaybı yaşayanların tepkisine bakalım. Çoban şöyle demedi: “Kalan 99 koyunumun yanında bir koyunun ne değeri var ki? Onsuz da yapabilirim.” Kadın da şöyle demedi: “Bir gümüş para kayboldu diye neden telaşlanayım? Kalan dokuzu bana yeter.” Tersine, çoban başka hiç koyunu yokmuş gibi, kaybolanı aradı.

Bu ne gösterir?

9. Çobanın ve kadının endişesi neyi yansıtır?

⁹ İsa’nın, her iki örneğinin de sonunda ne dediğine dikkat edelim: ‘Tövbe eden bir günahkâr için gökte daha fazla sevinç olur’ ve “böylece, size derim: Tövbe eden bir günahkâr için Allahın melekleri önünde sevinç olur.” O halde, çobanın ve kadının endişesi, küçük bir ölçüde de olsa, Yehova’nın ve gökteki yaratıklarının duygularını yansıtır. Çobanın ve kadının gözünde, kaybolan malları hâlâ değerli olduğu gibi, Yehova’nın gözünde de cemaatten uzaklaşanlar veya cemaatle ilişkisi kopanlar hâlâ değerlidir. (Yeremya 31:3) Böyle kişiler ruhen zayıf olabilirler, ama bu onların mutlaka isyankâr oldukları anlamına gelmez. Ruhen zayıfladıkları halde, Yehova’nın taleplerini bir ölçüde hâlâ tutuyor olabilirler. (Mezmur 119:176; Resullerin İşleri 15:29) Bundan dolayı, Yehova eskiden olduğu gibi bugün de ‘onları kendi yüzü önünden’ hemen atmıyor.—II. Kırallar 13:23.

10, 11. (a) Cemaatten uzaklaşanları ne olarak görmek istiyoruz? (b) İsa’nın iki örneğine göre, onlar için duyduğumuz endişeyi ne şekillerde gösterebiliriz?

¹⁰ Yehova ve İsa gibi, biz de zayıf olanlar ve cemaatten uzaklaşanlar için derin endişe duyuyoruz. (Hezekiel 34:16; Luka 19:10) Ruhen zayıf kişileri ‘ümitsiz vaka’ olarak değil, kaybolmuş birer koyun olarak görüyoruz. Şöyle düşünmüyoruz: “Zayıf biri için neden endişe duyayım? Cemaatin ona ihtiyacı yok ki.” Tam tersine, cemaatten uzaklaşan fakat geri dönmek isteyenleri, Yehova’nın gördüğü gibi değerli görüyoruz.

¹¹ Onlar için duyduğumuz endişeyi acaba nasıl ifade edebiliriz? İsa’nın verdiği iki örnek bunu şu şekillerde yapabileceğimizi gösteriyor: (1) Gerekli adımı atarak, (2) şefkat göstererek ve (3) ciddiyetle çaba harcayarak. Bunları tek tek ele alalım.

Gerekli Adımı Atalım

12. ‘Kaybolanın arkasından gitti’ sözü çobanın tutumu hakkında bize ne anlatır?

¹² Birinci örnekte, İsa çobanın ‘kaybolanın arkasından gittiğini’ söylüyor. Çoban gerekli adımı atıyor; iyice düşünüp taşınarak kaybolan koyununu bulmaya çaba gösteriyor. İşin zorluğu, tehlikesi ve mesafe yüzünden bundan vazgeçmiyor. Tersine, onu ‘buluncaya kadar’ aramaya sebatla devam ediyor.—Luka 15:4.

13. Eskinin sadık adamları zayıfların ihtiyaçlarını nasıl karşılıyorlardı ve Mukaddes Kitapta bu özellikleriyle anlatılan kişileri nasıl örnek alabiliriz?

¹³ Benzer şekilde, yüreklendirilmesi gereken birine yardım etmek için de çoğu kez güçlü olanın gerekli adımı atması şarttır. Eskinin sadık adamları bunu anlamışlardı. Örneğin, Kral Saul’un oğlu Yonatan, yakın arkadaşı Davud’un yüreklendirilmesi gerektiğini fark edince “kalkıp Horeş’e, Davut’un yanına gitti ve onu Tanrı’nın adıyla yüreklendirdi.” (I. Samuel 23:15, 16, YÇ) Yüzyıllar sonra, Vali Nehemya da Yahudi kardeşlerinden bazılarının zayıflayıp cesaretsizliğe düştüklerini görünce derhal “kalkıp” onları Yehova’yı ‘hatırlamaları’ yönünde yüreklendirdi. (Nehemya 4:14) Biz de “kalkıp” –gerekli adımı atarak– zayıfları kuvvetlendirmek istiyoruz. Acaba bu işi cemaatte kimler yapmalı?

14. Cemaatte kimler zayıflara yardım elini uzatmalıdır?

¹⁴ Özellikle cemaat ihtiyarları, ‘zayıf elleri kuvvetlendirme, sarsak dizleri pekiştirme, yürekleri korkak olanlara: Kuvvetlenin, korkmayın deme’ sorumluluğu taşırlar. (İşaya 35:3, 4; I. Petrus 5:1, 2) Bununla birlikte Pavlus’un ‘yüreksizleri teselli etmelerini, zayıflara destek olmalarını’ sadece ihtiyarlara tembih etmediğine dikkat edelim. Pavlus bu sözleri ‘Selanik cemaatinin’ tümüne hitaben söyledi. (I. Selânikliler 1:1; 5:14) Öyleyse, zayıflara yardım elini uzatmak İsa’nın tüm takipçilerinin görevidir. Örnekteki çoban gibi, İsa’nın her takipçisi de kalkıp ‘kaybolanın ardına düşmelidir.’ Tabii ki bu en etkili şekilde ihtiyarlarla işbirliği sayesinde yapılabilir. Cemaatinizdeki zayıf birine yardım etmek üzere siz de bazı adımlar atabilir misiniz?

Şefkat Gösterelim

15. Çoban neden böyle özenle davranmış olabilir?

¹⁵ Çoban sonunda kaybolan koyunu bulduğunda ne yapar? Onu “omuzlarına alır.” (Luka 15:5) Ne kadar dokunaklı ve etkili bir ayrıntı! Koyun günlerce, bilmediği arazilerde dolaşmış ve belki de pusuya yatan bir aslanla karşı karşıya kalma tehlikesine düşmüş olabilir. (Eyub 38:39, 40) Gıdasızlıktan da kuşkusuz zayıflamıştır. Artık ağılına geri dönebilmek için aşması gereken engelleri kendi gücüyle aşamayacak kadar bitkindir. Bu nedenle, çoban şefkatle onu yerden kaldırır ve tüm engelleri aşmasını sağlayarak ağıla kadar taşır. Acaba çobanın gösterdiği bu özeni biz nasıl gösterebiliriz?

16. Çobanın sürüden uzaklaşan koyununa gösterdiği şefkati biz de neden göstermeliyiz?

¹⁶ Cemaatle ilişkisi kopan kişi de ruhi bakımdan bitkin olabilir. Çobanından ayrılan koyun gibi, belki o da bu dünyanın düşman arazisinde amaçsızca dolaşmıştır. Ağılın, yani cemaatin sağladığı korunmadan yoksun kaldığından, ‘kimi yutacağını arayarak gümbürdenen aslan gibi dolaşan’ İblis’in saldırılarıyla her zamankinden daha çok karşılaşmıştır. (I. Petrus 5:8) Üstelik, ruhi gıdadan yoksun olduğu için de zayıflamıştır. Bu nedenle, cemaate geri dönebilmek için aşması gereken engelleri kendi gücüyle aşamayacak kadar zayıftır. Dolayısıyla bizim, onu şefkatle yerden kaldırmamız ve geriye, tekrar cemaate taşımamız gerekir. (Galatyalılar 6:2) Bunu acaba nasıl başarabiliriz?

17. Zayıf birini ziyaret ettiğimizde resul Pavlus’un örneğini nasıl izleyebiliriz?

¹⁷ Resul Pavlus “kim zayıf olur da ben zayıf olmam?” demişti. (II. Korintoslular 11:29; I. Korintoslular 9:22) Pavlus, zayıflar da dahil herkesle duygudaştı. Biz de zayıflara aynı şekilde duygudaşlık göstermek istiyoruz. Ruhen zayıf bir kardeşi ziyaret ettiğimizde, onun Yehova’nın gözünde değerli olduğuna ve diğer Şahitler tarafından özlendiğine dair inancını pekiştirmeye çalışalım. (I. Selânikliler 2:17) Kardeşlerin ona yardıma hazır olduklarını ve ‘kardeşin sıkıntılı günde belli olduğunu’ göstermek istediklerini söyleyelim. (Süleymanın Meselleri 17:17, YÇ; Mezmur 34:18) İçten sözlerimiz onu yavaş yavaş yüreklendirerek sonunda sürüye geri dönmesine yardım edebilir.