Bir gün, Elizabeth Chakranarayan adlı yaşlı ve tecrübeli bir Şahidin hizmetimde bana eşlik edeceğini öğrendim. Bunu duyduğumda ‘Onunla nasıl yaşayacağım? Benden çok büyük!’ diye düşündüm. Sonradan, onun tam da ihtiyacım olan hizmet arkadaşı olduğunu anladım.

“Aslında Hiç de Yalnız Değiliz”

Tayin edildiğimiz ilk yer Bombay’ın yaklaşık 400 kilometre doğusunda, tarihi bir şehir olan Aurangabad’dı. Yaklaşık bir milyon insanın yaşadığı bu şehirde Şahit olarak yalnızca ikimiz vardık. Üstelik burada yaşayanların büyük çoğunluğu Maratha dilini konuşuyordu; dolayısıyla bu dili öğrenmem gerekiyordu.

Zaman zaman yalnızlık duygusuna kapılırdım ve öksüz bir çocuk gibi hıçkıra hıçkıra ağlardım. Fakat Elizabeth’in şefkat dolu sesi beni cesaretlendirirdi. Şöyle derdi: “Kimi zaman kendimizi yalnız hissetsek de, aslında hiç de yalnız değiliz. Arkadaşlarından ve ailenden uzak olabilirsin, ancak Yehova her zaman yanında. O’nunla dostluk kurarsan yalnızlığının çabucak uçup gittiğini göreceksin.” Bugüne kadar onun bu değerli öğüdünü hep aklımda tuttum.

Paramızın taşıta binmeye yetmediği günlerde toz toprak, sıcak soğuk demeden 20 kilometre yürüdüğümüz olurdu. Yazın sıcaklık bazen 40 dereceyi bulurdu. Muson mevsiminde ise, bazı yerler aylarca çamur içinde kalırdı. Ancak bizi zorlayan şey havadan çok, insanların kültürlerinden kaynaklanan tutumlarıydı.

Örneğin, kadınlar akrabaları olmayan bir erkekle konuşmazlardı ve bir kadının bir erkeğe bir şeyler öğretmesi pek mümkün değildi. Bu nedenle alaylara ve hakaretlere maruz kaldık. İlk altı ay boyunca haftalık ibadetleri yalnızca ikimiz yaptık. Zamanla bu ibadetlere Kutsal Kitaba ilgi gösteren insanlar da katıldı. Çok geçmeden küçük bir grup haline geldik; hatta bu gruptan bazı kişiler bize duyuru işinde eşlik etmeye başladı.

“Yeteneklerini Geliştirmeye Devam Et”

Yaklaşık iki buçuk yıl sonra tekrar Bombay’a tayin edildik. Elizabeth duyuru işine devam etti. Bense, o sırada Kutsal Kitaba dayalı yayınları tek başına Kannada diline tercüme eden babama yardım etmek üzere görevlendirildim.

Yehova’dan Bir Armağan

Elizabeth’le olan yakın arkadaşlığımız neredeyse 50 yıl sürdü. O, 2005 yılında 98 yaşındayken öldü. Son yıllarda gözleri artık iyi göremediği için Kutsal Kitabı okuyamıyordu. Bu nedenle günün büyük kısmını Tanrı’ya uzun uzun ve içten dualar ederek geçiriyordu. Bazen odasında biriyle bir ayet hakkında konuştuğunu zannederdim, halbuki Yehova’yla konuşuyordu. Elizabeth Yehova’yı gerçek bir Kişi olarak görürdü ve hep O’nun yanındaymış gibi yaşardı. Yeftah’ın kızı gibi Tanrı’ya kararlı bir şekilde hizmet etmek için bunun şart olduğunu öğrendim. Gençlik yıllarım boyunca bana yol gösteren, benden yaşça büyük ve olgun bir dost verdiği için Yehova’ya çok minnetarım (Vaiz 4:9, 10).

[Sayfa 28’deki resim]

Ölmeden kısa süre önce Elizabeth’le birlikte