26. İşaya’nın gününde ve günümüzde “Levyatan” kim veya nedir, bu ‘denizdeki canavara’ ne yapılıyor?

²⁶ İşaya ileriye, o zamana bakarak şunları bildiriyor: “O gün RAB Levyatanı, tez kaçan o yılanı, ve Levyatanı, dolambaç giden o yılanı, çetin ve iri ve zorlu kılıcı ile yoklıyacak; ve denizde olan canavarı öldürecek.” (İşaya 27:1) Peygamberliğin ilk gerçekleşmesinde “Levyatan”, İsrail kavminin dağıtıldığı Babil, Mısır, Asur gibi ülkelerdir. Bu ülkeler, vakti gelince Yehova’nın kavminin yurduna dönmesini engelleyemeyecek. Acaba günümüzde Levyatan kimdir? Anlaşılan, “eski yılan” da denen Şeytan ve onun ruhi İsrail’e açtığı savaşta maşa olarak kullandığı yeryüzündeki kötü ortamdır. (Vahiy 12:9, 10; 13:14, 16, 17; 18:24) “Levyatan” 1919’da Tanrı’nın hizmetçilerini artık pençesinde tutamaz oldu ve yakında Yehova ‘denizdeki canavarı öldürdüğünde’ tamamen ortadan kaybolacak. Bu arada “Levyatan”ın Yehova’nın hizmetçilerine yönelik hiçbir girişimi gerçekten başarılı olamayacak.—İşaya 54:17.

“Bağ”

27, 28. (a) Yehova’nın bağı dünyayı neyle doldurdu? (b) Yehova bağını nasıl koruyor?

²⁷ İşaya, Yehova’nın özgür kılınan hizmetçilerinin ne denli verimli olduğunu şimdi başka bir ilahiyle çok güzel betimliyor: “O gün denecek: Şarap bağı! ona terennüm edin. Ben, RAB, onun korucusuyum; onu her dakika sulıyacağım; kimse onu yoklamasın diye gece gündüz onu koruyacağım.” (İşaya 27:2, 3) Ruhi İsrail’in artakalanı ve çalışkan arkadaşları gerçekten tüm dünyayı ruhi meyvelerle doldurdular. Kutlamak, ‘terennüm etmek’ için ne güçlü bir neden! Bu işin bütün onuru, bağına sevgiyle bakan Yehova’nındır.—Yuhanna 15:1-8 ile karşılaştırın.

²⁸ Gerçekten de, Yehova’nın daha önce duyduğu öfke yerini sevince bırakıyor. “Bende kızgınlık yok; keşke çalılarla dikenler cenkte bana karşı olsaydılar! onlara karşı yürürdüm, onları hep birden yakardım. Yahut ki, kuvvetime yapışsın da barış etsin benimle, evet, benimle barışsın.” (İşaya 27:4, 5) Yehova asmalarının devamlı bol “şarap” vermesini sağlamak amacıyla bağını bozabilecek her dikeni ezip ateşe atıyor. O halde kimse İsa’nın takipçilerinin cemaatinin rahatını tehlikeye sokmaya kalkışmasın! Tersine, Yehova’nın lûtfunu ve korumasını isteyen herkes ‘O’nun kuvvetine yapışsın.’ Bunu yaparak Tanrı’yla barışsın. Bu barışmanın önemi, İşaya’nın ondan iki kez söz etmesinden anlaşılabilir. Sonuç ne olacak? “Gelecek günlerde Yakub kök salacak; İsrail gonca verip çiçeklenecek; ve yeryüzünü meyva ile dolduracaklar.” (İşaya 27:6)c Bu ayetin gerçekleşmesi, Yehova’nın gücünün ne şahane bir kanıtıdır! İsa’nın meshedilmiş takipçileri 1919’dan beri yeryüzünü ‘meyveyle’, yani besleyici ruhi gıdayla dolduruyorlar. Bunun sonucunda, kendilerine katılan milyonlarca vefalı başka koyunla birlikte ‘gece gündüz Tanrı’ya hizmet ediyorlar.’ (Vahiy 7:15) Yoz bir dünyanın ortasında, Tanrı’nın yüksek standartlarını sevinçle koruyorlar. Yehova da onları sayıca çoğaltarak bereketlemeye devam ediyor. Bu ‘meyveyi’ paylaşma ve onu övgüyle başkalarına da sunma yönündeki büyük ayrıcalığımızı asla gözden kaçırmayalım!

[Sayfa 285’teki çerçeve]

Özgürlük İlan Eden “Büyük Boru”

Yehova, MÖ 607’de dikbaşlı milletini sürgün cezasıyla terbiye ettiğinde Yahuda daha da çok ağrı çekmeye başlar. (İşaya 27:7-11’i okuyun.) Milletin günahı hayvan kurbanlarıyla ‘örtülmeyecek’ kadar büyüktür. Bu nedenle Yehova, korkutucu bir bağırışın koyun ve keçileri dağıttığı ya da sert bir rüzgârın yaprakları savurduğu gibi İsrail’i yurdundan kovup dağıtır. Bunun ardından, ‘kadınla’ simgelenen zayıf kavimler bile ülkede kalanları sömürebilir.

Ancak, Yehova’nın kavmini tutsaklıktan kurtarma zamanı gelmiştir. Bu, bir çiftçinin ağaçlarda sanki tutsak gibi duran zeytinleri kurtarmasına benzer. “O gün vaki olacak ki, RAB Irmak selinden [Fırat] Mısır vadisine kadar semeresini [ürünü] dövüp düşürecek; ve siz, ey İsrail oğulları, teker teker devşirileceksiniz [toplanacaksınız]. Ve o gün vaki olacak ki, büyük boru çalınacak; ve Aşur diyarında helâk . . . . olanlar, ve Mısır diyarında olan sürgünler gelecekler; ve mukaddes dağda, Yeruşalimde, RABBE tapınacaklar.” (İşaya 27:12, 13) Koreş MÖ 539’da kazandığı zaferden sonra çıkardığı bir fermanla imparatorluk sınırları içindeki bütün Yahudileri serbest bırakır. Asur ve Mısır’dakiler de buna dahildir. (Ezra 1:1-4) Sanki Tanrı’nın kavmine özgürlük ilan eden “büyük bir boru” çalınır.