• Tövbe Duası
    İşaya’nın Peygamberliği: Tüm İnsanlık İçin Işık II

    • Babil’de tutsak Yahudiler artık umutsuzluk içinde şöyle haykırıyorlardı: “Senin hasımlarına ismini bildiresin, milletler senin yüzünden titresinler diye, keşke gökleri yarsan da insen, ateşin tutuşturduğu çalılar gibi, ateşin kaynattığı sular gibi senin yüzünden dağlar sarsılsa!” (İşaya 64:1, 2) Yehova kurtarma gücüne sahiptir. O yere inip “gök” gibi görünen yönetim sistemlerini ‘yararak’, “dağ” gibi imparatorlukları ‘sarsarak’ kavmi için kuşkusuz savaşabilirdi. Uğurlarında gücünü hararetle göstererek adını duyurabilirdi.

      7 Yehova geçmişte bu gibi işler yapmıştı. İşaya bunları anlatıyor: “Sen, beklemediğimiz korkunç şeyleri yaptığın zaman indin, dağlar senin yüzünden sarsıldı.” (İşaya 64:3) Böyle büyük işler Yehova’nın gücünü ve Tanrılığını ortaya koymuştu. Ne var ki, İşaya’nın zamanındaki sadakatsiz Yahudiler’in Yehova’nın kendileri uğrunda böyle davranmasını beklemeye hakları yoktu.

      Yalnızca Yehova Kurtarabilir

      8. (a) Yehova’nın milletlerin sahte tanrılarından farklı olduğu taraflardan biri nedir? (b) Yehova kavmini kurtarabilecek güçte olmasına rağmen neden harekete geçmedi? (c) Pavlus İşaya 64:4’ü alıntılayıp nasıl açıkladı? (366. sayfadaki çerçeveye bakın.)

      8 Sahte tanrılar kendilerine tapınanlar için hiçbir kurtarma eyleminde bulunamazlar. İşaya şunları yazıyor: “Eski zamandan beri kimse işitmedi, ve kulak duymadı, ve göz senden başka bir Allah görmedi, bir Allah ki, kendisini bekliyen için işler. Mesrur olup salâh işliyen adamı, senin yollarında seni ananları karşılarsın.” (İşaya 64:4, 5a) Yalnızca Yehova “kendisini arıyanlara mükâfat edici”dir. (İbraniler 11:6) Adalet ve doğrulukla davrananları ve Kendisini unutmayanları korumak üzere harekete geçer. (İşaya 30:18) Yahudiler bunları yapmış mıydı? Hayır. İşaya Yehova’ya “işte, sen öfkelendin, biz de suçlar işledik, çoktan beri onların içindeyiz; ve biz kurtulur muyuz?” diyor. (İşaya 64:5b) Bu kavim uzun zamandır günah işlemeyi âdet edindiğinden, Yehova’nın öfkesini tutup onları kurtarmak üzere harekete geçmesi için hiçbir neden yoktu.

      9. Tövbe eden Yahudiler neyi ümit edebilirlerdi, biz bundan ne ders alabiliriz?

      9 Yahudiler geçmişi silemezlerdi, ama tövbe eder ve pak tapınmaya dönerlerse bağışlanmayı ve ileride nimetler elde etmeyi ümit edebilirlerdi. Yehova tövbe edenleri zamanı gelince Babil esaretinden kurtararak ‘mükâfatlandıracaktı.’ Yine de onların sabır göstermesi gerekiyordu. Tövbe etseler de, Yehova zaman cetvelini değiştirmeyecekti. Ama uyanık kalıp Yehova’nın iradesine karşı duyarlı davranırlarsa, eninde sonunda kurtulacaklarına güvenebilirlerdi. Benzer şekilde, bugün İsa’nın takipçileri de Yehova’yı sabırla bekliyorlar. (II. Petrus 3:11, 12) Biz resul Pavlus’un “iyilik yapmakta usanmıyalım; çünkü gevşemezsek, mevsiminde biçeceğiz” sözlerine gönülden inanıyoruz.—Galatyalılar 6:9.

      10. İşaya duasında milletin ne yöndeki güçsüzlüğünü açıkça itiraf etti?

      10 İşaya’nın gelecekle ilgili anlam taşıyan duası sadece resmi bir günah itirafı değildi. Milletin kendini kurtarabilecek güçte olmadığını içtenlikle kabul ettiğini gösteriyordu. Peygamber şunları diyor: “Hepimiz bir murdar gibi olduk, ve bütün salâh işlerimiz kirli esvap gibidir; ve hepimiz yaprak gibi soluyoruz; ve bizi fesatlarımız yel gibi alıp götürüyor.” (İşaya 64:6) Sürgün döneminin sonlarına doğru, tövbe eden Yahudilerin irtidattan vazgeçmiş, doğru işler yaparak Yehova’ya dönmüş olması mümkündü. Ama hâlâ kusurluydular. Yaptıkları iyi işler övgüye değerse de, günahlarına kefaret açısından “kirli esvap”tan farksızdı. Yehova’nın bağışlayıcılığı, merhametinden kaynaklanan hak edilmemiş bir armağandır. Kazanılabilecek bir hak değildir.—Romalılar 3:23, 24.

      11. (a) Sürgündeki Yahudiler’in çoğunluğu arasında ruhi açıdan nasıl sağlıksız bir durum vardı? (b) Sürgün sırasında kimler mükemmel birer iman örneği olmuşlardı?

      11 İşaya ileriye bakınca ne gördü? Peygamber duasında şunları diyor: “Senin ismini çağıran, sana tutunmak için kendini uyandıran yok; çünkü didarını bizden örttün, ve bizi fesatlarımızın elile bitirdin.” (İşaya 64:7) Milletin ruhi durumu çok feciydi. Halk Tanrı’ya adıyla dua etmiyordu. Gerçi ağır bir suç olan putperestlik eyleminde uzun zamandır bulunmuyorlarsa da, baştan savma bir şekilde tapındıkları anlaşılıyor; Yehova’ya “tutunmak için kendini uyandıran”, çaba gösteren ‘yoktu.’ Onların Yaratıcıyla sağlıklı bir ilişkiye sahip olmadıkları açıktı. Belki bazısı kendini Yehova’ya dua etmeye layık görmüyordu. Bazılarıysa, belki Yehova’yı hiç hesaba katmadan günlük işlerini sürdürüyordu. Sürgünler arasında hiç kuşkusuz Daniel, Hananya, Mişael, Azarya, Hezekiel gibi bireyler de vardı ve bunlar iman konusunda mükemmel örneklerdi. (İbraniler 11:33, 34) Yetmiş yıllık esaret döneminin sonlarına doğru Haggay, Zekarya, Zerubbabel ve Başkâhin Yeşu gibi adamlar Yehova’nın ‘isminin çağrılmasına’ mükemmel şekilde önderlik etmek üzere hazır durumdaydılar. Yine de, İşaya’nın yazdığı bu duanın sürgünlerin çoğunluğunun durumunu anlattığı anlaşılıyor.

      ‘İtaat Etmek Kurbandan Daha İyidir’

      12. İşaya, tövbe eden Yahudiler’in davranışlarını değiştirmeye istekli olduğunu nasıl dile getirdi?

      12 Tövbe eden Yahudiler değişmeye istekliydiler. İşaya Yehova’ya duasında onlar adına şunu diyor: “Şimdi, ya RAB, sen Babamızsın; biz balçığız, ve sen çömlekçimizsin; ve hepimiz senin elinin işiyiz.” (İşaya 64:8) Yehova’nın Baba ya da Hayat Veren sıfatıyla sahip olduğu yetki bu sözlerle bir kez daha tanınıyordu. (Eyub 10:9) Tövbe eden Yahudiler biçimlendirilebilir ‘balçığa’ benzetiliyordu. Yehova’nın verdiği terbiyeyi kabul edenler mecazi bakımdan biçimlendirilip Tanrı’nın standartlarına uygun kalıba sokulabilirlerdi. Ama bunun için Çömlekçi olarak adlandırılan Yehova’nın onları bağışlaması gerekiyordu. İşte bu nedenle İşaya ikinci kez Yehova’ya Yahudiler’in Kendi kavmi olduğunu hatırlaması için yakarıyor: “Ya RAB, çok öfkelenme, ve fesadı ebediyen anma; işte, yalvarıyoruz, bak, hepimiz senin kavmınız.”—İşaya 64:9.

      13. Tanrı’nın kavmi sürgündeyken İsrail diyarı ne durumdaydı?

      13 Yahudiler sürgün sırasında sadece bir pagan ülkede tutsak olmanın sıkıntısına katlanmakla kalmadılar. Yeruşalim ve mabedinin harap durumu hem onlar hem de Tanrıları için utanç vericiydi. İşaya tövbe duasında buna yol açan bazı durumları sayıyor: “Mukaddes şehirlerin çöl oldular, Sion çöl oldu, Yeruşalim bir virane. Atalarımızın içinde sana hamdettikleri mukaddes ve güzel evimiz ateşle yandı; ve hoşlandığımız yerlerin hepsi harap oldu.”—İşaya 64:10, 11.

      14. (a) Yehova mevcut durum hakkında önceden nasıl uyarıda bulunmuştu? (b) Yehova mabedinden ve orada sunulan kurbanlardan hoşlanıyorsa da, O’nun için daha önemli olan neydi?

      14 Yehova Yahudiler’e atalarından kalan diyarda olup bitenlerin kuşkusuz çok iyi farkındaydı. Yeruşalim’in harabiyetinden 420 yıl kadar önce kavmini, emirlerinden sapar ve başka tanrılara hizmet ederlerse kendilerini ‘diyardan söküp atacağı’ ve “güzel” mabetlerinin harabe haline geleceği konusunda uyarmıştı. (I. Kırallar 9:6-9) Gerçi Yehova’nın kavmine verdiği diyardan, Kendi onuruna yapılan muhteşem mabetten ve Kendisine sunulan kurbanlardan hoşlandığı bir gerçekse de, vefa ve itaat maddi şeylerden, hatta kurbanlardan çok daha önemlidir. Samuel peygamber Kral Saul’a yerinde olarak şunları demişti: “RAB kendi sözünün dinlenmesinden hoşlandığı kadar yakılan takdimelerden ve kurbanlardan hoşlanır mı? İşte, itaat etmek kurbandan, ve dinlemek koçların iç yağından daha iyidir.”—I. Samuel 15:22.

      15. (a) İşaya, Yehova’ya sürgündekiler adına hangi yakarışta bulundu ve bu nasıl cevaplandırıldı? (b) Hangi olaylar Yehova’nın İsrail’i milletçe son kez reddetmesine yol açtı?

      15 Bununla birlikte, İsrail’in Tanrısı’nın tövbe eden kavminin felaketine seyirci kalıp onlara acımaması mümkün müydü? İşaya gelecekle ilgili anlam taşıyan duasını bu soruyla bitiriyor. Sürgündeki Yahudiler adına şöyle yakarıyor: “Böyle iken de, ya RAB, kendini tutacak mısın? susacak mısın, ve bizi çok alçaltacak mısın?” (İşaya 64:12) Gelişen durumun gösterdiği gibi, Yehova kavmini gerçekten bağışladı ve MÖ 537’de pak tapınmayı yeniden başlatabilmeleri için onları yurtlarına geri getirdi. (Yoel 2:13) Ne var ki, yüzyıllar sonra Yeruşalim ve mabedi tekrar harap edildi ve en sonunda Tanrı Kendisine ahitle bağlı milleti reddetti. Neden? Emirlerinden sapıp Mesih’i reddettiklerinden. (Yuhanna 1:11; 3:19, 20) O zaman Yehova İsrail’in yerine, yeni bir milleti, ‘Tanrı’nın İsraili’ diye adlandırılan ruhi bir milleti geçirdi.—Galatyalılar 6:16; I. Petrus 2:9.

      “Duayı İşiten” Yehova

      16. Mukaddes Kitaptan Yehova’nın bağışlayıcılığı konusunda ne öğreniyoruz?

      16 İsrailoğulları’nın başından geçenlerden önemli dersler alınabilir. Yehova’nın ‘iyi ve bağışlamaya’ hazır olduğunu görüyoruz. (Mezmur 86:5) Kusurlu yaratıklar olan bizler ancak O’nun merhameti ve bağışlayıcılığı sayesinde kurtuluş kazanabiliriz. Yaptığımız hiçbir iş bu nimetleri kazanmamıza yardımcı olamaz. Bununla birlikte, Yehova gelişigüzel şekilde herkesi bağışlamaz. Sadece günahlarından tövbe edip dönenler Tanrı tarafından bağışlanmayı bekleyebilirler.—Resullerin İşleri 3:19.

      17, 18. (a) Yehova’nın duygu ve düşüncelerimizle yakından ilgilendiğini nereden biliyoruz? (b) Yehova günahkâr insanlığa neden sabır gösteriyor?

      17 Ayrıca Yehova’nın dualarda dile getirdiğimiz duygu ve düşüncelerimizle yakından ilgilendiğini de öğrendik. O “duayı işiten” Tanrı’dır. (Mezmur 65:2, 3) Resul Petrus bize şu güvenceyi veriyor: “Rabbin gözleri salihler (doğru kişilerin, Müjde) üzerindedir, ve kulakları onların yalvarışlarına açıktır.” (I. Petrus 3:12) Ayrıca tövbe duasından günahlarımızı alçakgönüllülükle itiraf etmemiz gerektiğini de öğrendik. (Süleymanın Meselleri 28:13) Ama bu Tanrı’dan merhamet görmeye hak kazandığımız anlamına gelmez. Mukaddes Kitap İsa’nın takipçilerini ‘Tanrı’nın inayetini boş yere kabul etmemeleri’ yönünde uyarıyor.—II. Korintoslular 6:1.

      18 Son olarak da, Tanrı’nın günahkâr kavmine ne amaçla sabır gösterdiğini öğrendik. Resul Petrus Yehova’nın “bazılarının helâk olmalarını istemiyerek ancak bütün insanlar tövbeye dönsünler diye” sabır gösterdiğini açıkladı. (II. Petrus 3:9) Bununla birlikte, Tanrı’nın sabrını kötüye kullanmakta ısrar edenler eninde sonunda cezalandırılacaklar. Bu konuda şunları okuyoruz: “[Yehova] işlerine göre herkese karşılık verecektir, iyi işte sabırla izzet, hürmet, ve çürümezliği arıyanlara, ebedî hayat; ama fırkacı olup hakikate itaatsiz, haksızlığa ise itaatli olanlara . . . . gazap ve hiddet . . . . verecektir.”—Romalılar 2:6-10.

      19. Yehova hangi değişmez nitelikleri her zaman gösterecek?

      19 Tanrı eski İsrail’e böyle davranmıştı. Bugün bizim Yehova’yla ilişkimiz aynı ilkeler üzerine kuruludur; çünkü O değişmez. Hak edilen cezayı vermekten Kendini alıkoymayacaksa da ‘Yehova, çok acıyan ve lûtfeden, geç öfkelenen ve inayeti ve hakikati çok olan, binlere inayetini saklıyan, haksızlığı ve günahı ve suçu bağışlayan’ bir Tanrı olarak kalacaktır.—Çıkış 34:6, 7.