Koda ailesini 1949 yazının başlarında uzun boylu, kibar bir bey ziyaret etti. Donald Haslett adındaki bu kişi dolgun vakitli vaizler için bir ev bulmak üzere Tokyo’dan Kobe’ye gelmişti. Yehova’nın Şahitlerinin Japonya’ya gelen ilk dolgun vakitli vaizi oydu. Bir ev buldu ve sonra Kasım 1949’da Kobe’ye dolgun vakitli birkaç vaiz daha geldi. Bir gün onlardan beşi Koda’ları ziyarete geldi. Aralarından ikisi, yani Lloyd Barry ve Percy Iszlaub yaklaşık onar dakika evdeki herkesle İngilizce konuştu. Maud dolgun vakitli vaizler tarafından İsa’nın takipçisi bir hemşire olarak tanınıyordu ve görünüşe bakılırsa bu arkadaşlık onu teşvik ediyordu. İşte o zaman İngilizce öğrenmek üzere büyük bir arzu duydum.

Gayretle çalışan dolgun vakitli vaizlerin yardımıyla sonunda temel Mukaddes Kitap hakikatlerini anlamaya başladım. Çocukluğumdan beri kafama takılan soruların cevabını öğrendim. Evet, Mukaddes Kitap, cennet bir yeryüzünde sonsuza dek yaşama ümidi veriyor ve ‘kabirlerde olanların hepsinin’ dirileceğini vaat ediyordu. (Yuhanna 5:28, 29; Vahiy 21:1, 4) Oğlu İsa Mesih’in kurban olarak sağladığı fidye aracılığıyla böyle bir ümit verdiği için Yehova’ya minnettarım.

Mutlu Eden Teokratik Faaliyetler

Japonya’daki ilk büyük ibadet 30 Aralık 1949 ile 1 Ocak 1950 tarihleri arasında Kobe’deki dolgun vakitli vaiz evinde yapıldı. Maud’la birlikte ben de oraya gittim. Eskiden bir Nazi’ye ait olan bu büyük evin Japon İç Denizi ve Avaci Adası’nı gören etkileyici bir manzarası vardı. Mukaddes Kitapla ilgili bilgim sınırlı olduğundan orada anlatılanları pek anlamamıştım. Yine de, Japonlarla içtenlikle arkadaşlık eden dolgun vakitli vaizler beni derinden etkilemişti. O ibadette umumi konuşmaya toplam 101 kişi katıldı.

Bundan çok kısa bir süre sonra tarla hizmetine katılmaya karar verdim. Çekingen bir mizaca sahip olduğumdan, evden eve gitmek benim için cesaret gerektiriyordu. Bir sabah Lloyd Barry birader benimle hizmete çıkmak üzere evimize geldi. Koda hemşirenin hemen yanındaki evden başladık. Sunuşunu dinlerken adeta onun arkasına gizleniyordum. İkinci kez hizmete çıktığımda başka iki dolgun vakitli vaizle çalıştım. Yaşlı bir Japon kadın bizi içeri davet edip dinledi ve sonra hepimize birer bardak süt ikram etti. Mukaddes Kitabı tetkik etmeyi kabul etti ve sonunda İsa’nın vaftiz edilmiş bir takipçisi oldu. Onun ilerleyişini görmek çok teşvik ediciydi.

Uluslararası Kardeşlik Birliğinden Etkilendim

Kısa bir süre sonra Gilead Programının 22. dönemine davet edildiğimde çok şaşırdım. Tsutomu Fukase birader ve ben bu programa davet edilen ilk Japonlardık. 1953’te bu program başlamadan önce New York’taki Yankee Stadyumu’nda Yeni Dünya Toplumu Büyük İbadeti’ne katılabildik. Yehova’nın toplumunun uluslararası kardeşlik birliği beni çok etkiledi.

Bölge ibadetinin beşinci gününde çoğunluğu dolgun vakitli vaizlerden oluşan Japon delegeler kimono giyecekti. Önceden göndermiş olduğum kimono zamanında elime ulaşmadığından, Knorr hemşireden bir tane ödünç aldım. Fakat ibadet sırasında yağmur yağmaya başladı. Kimononun ıslanacağından endişeleniyordum. Tam o sırada biri nazikçe, omuzlarıma bir yağmurluk koydu. Yanımda duran bir hemşire “Onun kim olduğunu biliyor musun?” diye sordu. Meğer o, Yönetim Kurulu üyesi, Frederick W. Franz biradermiş. Yehova’nın teşkilatının sıcaklığını gerçekten gördüm!

Gilead’ın 22. sınıfı gerçekten uluslararasıydı; çünkü 37 ülkeden gelen 120 öğrenciden oluşuyordu. Biraz dil engeli olmasına rağmen gerçekten uluslararası bir kardeşlik birliği yaşadık. Şubat 1954’te karlı bir günde program bitti ve tekrar Japonya’ya tayin edildim. İsveçli arkadaşım Inger Brandt hemşire, benimle birlikte Nagoya Kentinde hizmet edecekti. Orada, savaş nedeniyle Kore’den gönderilen dolgun vakitli vaizlerden oluşan bir gruba katıldık. Dolgun vakitli vaizlik hizmetinde geçirdiğim birkaç yıl benim için çok değerliydi.

Hem Maud Koda hemşire hem de 1949 yılında onun evinde bizi ziyarete gelen dört kardeş sadık bir şekilde öldü.

Geçmişe dönüp baktığımda 1941’de Maud ile karşılaşmamın yaşamımda bir dönüm noktası olduğunu düşünüyorum. Eğer o zaman onunla karşılaşmamış ve savaştan sonra tekrar yanında çalışma davetini kabul etmemiş olsaydım, büyük ihtimalle ücra köydeki çiftliğimizde oturacak ve faaliyetin o ilk yıllarında dolgun vakitli vaizlerle tanışamayacaktım. Maud ve bu vaizler aracılığıyla beni hakikate çektiği için Yehova’ya gerçekten minnettarım!

[Sayfa 27’deki resim]

1953’te Yankee Stadyumu’nda Japonya’dan dolgun vakitli vaizlerle birlikte. En soldaki benim