Yehova’nın Şahitleri tüm inançlarını, davranışlarını ve cemaatlerinin işleyişini Kutsal Kitaba dayandırdıklarından hakikate sahip olduklarını tam bir güvenle söyleyebilirler. Bu onların kendini beğenmiş bir tutuma sahip olduğunu değil, doğru din konusunda Kutsal Kitabın standardına güvendiklerini gösterir. Onlar bencilce kendini düşünen kişiler değildir, aksine başkalarıyla inançlarını paylaşmaya her zaman hazırdırlar.

Her şeyden önce Yehova’nın Şahitleri Kutsal Kitabın Tanrı’nın Sözü olduğuna ve içindeki sözlerin bizim eğitilmemiz için yazıldığına gerçekten inanır (Rom. 15:4; 1. Kor. 10:11; 2. Tim. 3:16, 17). Dolayısıyla, bazı felsefi açıklamalara sığınarak bu kitabın açıkça belirttiği hakikatlerden kaçmaya ya da onun ahlak standardını göz ardı eden insanların yaşam tarzlarını haklı çıkarmaya çalışmazlar.

Kutsal Kitapta kullanılan simgesel ifadelerin anlamı konusunda teoriler üretmektense, açıklamayı Kitabın kendisinde bulmanın doğru olduğuna inanırlar (1. Kor. 2:13). Bir ayette geçen simgesel ifadenin ne anlama geldiğine ilişkin ipuçları, genellikle Kutsal Kitabın başka kısımlarında bulunabilir. (Örneğin, Vahiy 21:1’e bakın, sonra da “deniz” ifadesinin anlamı için İşaya 57:20’yi okuyun. Ya da Vahiy 14:1’de geçen “Kuzu” ifadesiyle kimden söz edildiğini anlamak için Yuhanna 1:29 ve 1. Petrus 1:19’a bakın.)

Peygamberlik sözlerinin yerine gelişiyle ilgili yaptıkları açıklamalara gelince, Şahitler önceden bildirilen şeylerle bağlantılı olayları fark etmek konusunda İsa’nın söylediği gibi uyanık davranırlar (Luka 21:29-31; ayrıca 2. Petrus 1:16-19 ile karşılaştırın). Bu olaylara titizlikle dikkat çekerler ve onların Kutsal Kitaba göre ne anlama geldiğini açıklarlar.