Sonunda MS 66’da, yaptığı yolsuzluklarla tanınan Romalı Vali Florus, “ödenmemiş vergiler” için kutsal mabet hazinesinden 17 talant aldı. Yahudiler çılgına döndü ve isyan başladı. Zelotlar, yani Yahudi isyancılar Yeruşalim’e akın edip orada bulunan Roma ordularını katlettiler. Sonra da cüretkâr bir tavırla, Yahudiye’nin Roma’dan bağımsızlığını ilan ettiler. Artık Yahudiye ve Roma arasında resmen savaş başlamıştı!

Üç ay içinde Suriye valisi, Romalı Cestius Gallus, Yahudi isyanını bastırmak için 30.000 kişilik ordusuyla güneye yürüdü. Çardaklar Bayramında Yeruşalim’e vardılar ve hiç vakit kaybetmeden şehrin dışında kalan yerleşim yerlerine girdiler. Romalılara göre sayıca az olan Zelotlar, mabet surlarının içine sığındı. Çok geçmeden Romalı askerler mabet duvarının altını oymaya başladı. Yahudiler dehşete düşmüştü. Putperest askerler, Yahudiliğin en kutsal sayılan yerini kirletmişti! Fakat şehirdeki Hıristiyanlar, İsa’nın şu sözlerini hatırladı: “Yıkıcı iğrenç şeyin kutsal yerde durduğunu gördüğünüz zaman . . . . Yahudiye’de olanlar dağlara kaçmaya başlasınlar” (Matta 24:15, 16). İsa’nın peygamberlik sözlerine iman edip buna uygun şekilde hareket edecekler miydi? Olayların sonraki gidişatına bakılırsa, hayatları bunu yapmalarına bağlıydı. İyi ama nasıl kaçacaklardı?

Aniden, görünürde hiçbir neden yokken, Cestius Gallus ordularını geri çekti ve Zelotların yakın takibi altında kıyıya doğru uzaklaşmaya başladı. Beklenmedik bir şey olmuş, şehirdeki sıkıntı birden ortadan kalkmıştı! Takipçileri, İsa’nın peygamberlik niteliğindeki uyarısına iman ettiklerini gösterdiler ve Yeruşalim’den ayrılıp Ürdün Irmağı’nın karşı yakasındaki dağlarda bulunan ve tarafsız bir şehir olan Pella’ya kaçtılar. Tam zamanında kaçmışlardı. Zelotlar kısa süre sonra Yeruşalim’e dönüp şehirde kalanları isyana katılmaya zorladılar.a

Anarşiye Batış

Aylar sonra yeni bir Roma ordusu yola koyuldu. MS 67 yılı içinde General Vespasianus ve oğlu Titus, 60.000 kişilik büyük bir ordu hazırladı. Sonraki iki yıl boyunca bu devasa askeri güç, önüne çıkan tüm engelleri ezip geçerek Yeruşalim’e doğru ilerledi. Bu arada Yeruşalim’in içinde, düşman Yahudi gruplar arasında kanlı çatışmalar oluyordu. Şehirdeki tahıl ambarları yok edilmiş, mabedi çevreleyen alan yerle bir edilmiş ve 20.000’den fazla Yahudi öldürülmüştü. Vespasianus Yeruşalim’e düzenleyeceği seferi ertelemiş ve şöyle demişti: ‘Tanrı, benden daha iyi bir Roma generali; düşmanlarımız kendi elleriyle birbirlerini öldürüyorlar.’

Roma İmparatoru Neron ölünce, Vespasianus Yahudiye seferini tamamlaması için Titus’u orada bırakarak tahtın güvenliği için Roma’ya döndü. Titus MS 70 yılının Pentekost gününe doğru Yeruşalim’e vardı. Kent sakinlerini ve bayram için oraya gelenleri kıskıvrak yakaladı. Birlikler, kuşatma altındaki başkentin etrafına kazıklarla 7 kilometre uzunluğunda bir duvar örmek için Yahudiye’nin kırsal kesimindeki tüm ağaçları kestiler. Tıpkı İsa’nın önceden bildirdiği gibi olmuştu: “Düşmanların etrafına kazıklarla set çekecekler ve seni her yönden kuşatıp sıkıntıya sokacaklar” (Luka 19:43).

Çok geçmeden kıtlık, kenti kasıp kavurmaya başladı. Ayaktakımları silahlanıp, ölen ve can çekişen kişilerin evlerini yağmaladı. En azından bir kez, çaresiz bir kadının çocuğunu öldürüp yediği biliniyor. Böylece şu peygamberlik sözleri gerçekleşmiş oldu: “Düşmanların seni sıkıştıracağı muhasarada ve sıkıntıda bedeninin semeresini, . . . . oğullarının ve kızlarının etini yiyeceksin” (Tesniye 28:53-57).

Sonunda, beş ay süren kuşatmanın ardından Yeruşalim düştü. Şehir ve görkemli mabedi yağmalandı, ateşe verildi ve şehirdeki taşlar tek tek yerinden söküldü (Daniel 9:26). Yaklaşık 1.100.000 kişi öldü, 97.000 kişi de köle olarak satıldıb (Tesniye 28:68). Yahudiye’de neredeyse hiç Yahudi kalmadı. Gerçekten bu olay siyasal, dinsel veya kültürel açıdan Yahudi tarihinde bir dönüm noktasıydı ve eşi görülmemiş bir ulusal felaketti.c