“DOĞMUŞ OLDUĞUM GÜN YOK OLSUN”

(Eyub 1:1–3:26)

Günün birinde Şeytan, Tanrı’nın önünde Eyub’un sadakatini sorgular. Yehova, Şeytan’ın bu iddiasını kanıtlamasına ve Eyub’un başına art arda felaketler getirmesine izin verir. Fakat Eyub ‘Tanrı’ya lanet etmeyi’ reddeder (Eyub 2:9).

Eyub’un yanına “onu teselli etmek” için üç arkadaşı gelir (Eyub 2:11). Eyub suskunluğunu bozup “Doğmuş olduğum gün yok olsun” diyene dek, hiçbir şey söylemeden otururlar (Eyub 3:3). O, “ışık görmemiş yavrular”, yani ölü doğan çocuklar gibi olmayı ister (Eyub 3:11, 16).

“KEMALİMİ KENDİMDEN AYIRMIYACAĞIM”

(Eyub 4:1–31:40)

Eyub’un üç arkadaşının sözlerindeki ortak nokta, Tanrı tarafından bu kadar ağır cezalandırılması için, Eyub’un çok kötü bir şey yapmış olması gerektiğiydi. Önce Elifaz konuşur. Onun ardından konuşan Bildad daha iğneleyici bir dil kullanır. Tsofar ise daha da kırıcı konuşur.

Eyub ziyaretçilerinin yanlış düşünüşlerini kabul etmez. Tanrı’nın acı çekmesine neden izin verdiğini anlamayan Eyub kendini haklı göstermek üzere gereğinden fazla çaba harcar. Ancak yine de Tanrı’yı seven Eyub “Son soluğumu verinciye kadar kemalimi kendimden ayırmıyacağım” diye haykırır (Eyub 27:5).

“TOZDA VE KÜLDE TÖVBE EYLEMEKTEYİM”

(Eyub 32:1–42:17)

Genç biri olan Elihu tartışmayı sabırla dinledikten sonra cesurca konuşmaya başlar. Eyub’un ve üç sahte tesellicinin yanlış düşünüşünü düzeltir.

Elihu sözlerini bitirir bitirmez Yehova bir kasırganın içinden cevap verir. O Eyub’un çektiği acıların nedeni hakkında bir açıklama yapmaz. Ancak Mutlak Gücün Sahibi birkaç soru sorarak, Eyub’un dikkatini olağanüstü gücüne ve yüce hikmetine çeker. Eyub düşünmeden konuştuğunu kabul eder ve “kendimi hor görmekteyim, ve tozda ve külde tövbe eylemekteyim” der (Eyub 42:6). Eyub’un yaşadığı deneme sona erdiğinde sadakati ödüllendirilir.