Fakat o da ne! Yakınında dev, karanlık bir şey hareket ediyordu. Ona yaklaştı ve birden üzerine atıldı. Büyük bir ağız açıldı ve onu içine çekerek yuttu!

Bu artık onun sonu olmalıydı. Fakat Yunus şaşırtıcı bir şey fark etti. Hâlâ hayattaydı! Ne çiğnenmişti, ne balığın midesinde sindirilmiş, ne de boğulmuştu. Hâlâ nefes alıyordu, ancak artık bulunduğu yer onun mezarı olmalıydı. Yunus’un içi yavaş yavaş hayranlıkla doldu. “Yunus’u yutması için büyük bir balık” gönderen, kuşkusuz onun Tanrısı olan Yehova’ydıc (Yunus 1:17).

Dakikalar dakikaları, saatler saatleri kovaladı. Yunus o ana dek bulunduğu en karanlık yerde, yaşadıkları üzerinde düşündü ve Yehova Tanrı’ya dua etti. Yunus kitabının ikinci bölümünde kayıtlı olan duası, düşünceleri hakkında bize fikir verir. Yunus sık sık Mezmurlardan alıntı yaptığından, bu dua onun Kutsal Yazılar hakkında kapsamlı bilgisi olduğunu gösterir. Ayrıca Yunus’un, içi ısıtan bir özelliğini de gösterir: minnettarlık. O sözlerine şöyle son verdi: “Ben ise, Sana şükranlarla kurban sunacağım. Adağımı yerine getireceğim. Kurtuluş Yehova’dan gelir” (Yunus 2:9).

Yunus Yehova’nın herhangi birini, herhangi bir yerde, herhangi bir zamanda kurtarabileceğini öğrendi. “Balığın karnında” da olsa, Yehova zor durumdaki kulunu buldu ve kurtardı (Yunus 1:17). Bir kişiyi büyük bir balığın karnında üç gün üç gece sadece Yehova hayatta ve sağlıklı durumda tutabilir. ‘Soluğumuzun Yehova’nın elinde olduğunu’ unutmamamız iyi olacaktır (Daniel 5:23). Aldığımız her soluğu ve varlığımızı O’na borçluyuz. Bunun için O’na minnettar mıyız? Öyleyse O’na itaat etmemiz gerekmez mi?

Yunus için ne denebilir? O, Yehova’ya duyduğu minnettarlığı O’na itaat ederek göstermesi gerektiğini öğrendi mi? Öğrendi. Üç gün üç gece sonra balık Yunus’u kıyıya getirdi ve “karaya kustu” (Yunus 2:10). Bir düşünün, onca şeyden sonra Yunus’un kıyıya yüzmesi bile gerekmedi!