Ciddi Zorluklarla Karşı Karşıya

Yusuf 17 yaşına geldiğinde, kendi ailesi içinde ciddi bir sorunla karşılaştı. Ağabeyleri, babaları Yakub’un “bütün kardeşlerinden ziyade [Yusuf’u] sevdiğini . . . . gördüler.” Bu yüzden “ondan nefret ettiler, ve ona tatlı söz söyliyemezlerdi.” (Tekvin 37:4) Bu durumun Yusuf’ta yarattığı endişe ve stresi tahmin edebilirsiniz. En sonunda ağabeylerinin nefreti öyle bir hal aldı ki, onu köle olarak sattılar.—Tekvin 37:26-33.

Yusuf Mısır’da köleyken, efendisinin karısının ahlaksız tekliflerine karşı koymak zorunda kaldı. Reddedilmesine öfkelenen kadın, Yusuf’u kendisine tecavüz etmeye kalkışmakla suçladı. Bu yalan suçlama nedeniyle Yusuf ‘zindana teslim edildi’; orada “ayaklarını bukağı ile incittiler; onu demire vurdular.” (Tekvin 39:7-20; Mezmur 105:17, 18) Bu onun için çok büyük bir sınav olmalıydı! Yusuf kendisine yapılan haksızlıklar yüzünden, ki bunları yapanlar arasında kendi aile üyeleri de vardı, yaklaşık 13 yılını köle ve tutsak olarak geçirdi.—Tekvin 37:2; 41:46.

Küskünlüğü ve Acı Duyguları Bırakın

Öncelikle bu sadık adamlar, acı duyguların ve küskünlüğün kölesi olmayı reddettiler. Yusuf hapisteyken kolayca, kardeşlerinin ihanetiyle ilgili acı duygular beslemeye ve belki de onları tekrar görürse nasıl intikam alacağını düşünmeye başlayabilirdi. Ancak Yusuf’un böyle yıkıcı bir düşünce tarzına direndiğini nereden biliyoruz? Buğday almak için Mısır’a gelen kardeşlerinden öç alma fırsatı eline geçtiğinde onun nasıl davrandığına bakalım. Kayıt şöyle diyor: “[Yusuf] onlardan ayrılıp ağladı. . . . . Ve Yusuf [hizmetçilerine] emretti ki, [ağabeylerinin] kapları buğdayla doldurulsun, ve her birinin parası kendi çuvalına geri konulsun, ve onlara yol için azık verilsin.” Yusuf daha sonra ağabeylerini, babalarını Mısır’a getirmeleri için gönderirken şöyle uyardı: “Yolda kavga etmeyin.” Yusuf acı duyguların ve küskünlüğün yaşamını zehir etmesine izin vermediğini hem sözleriyle hem de davranışlarıyla gösterdi.—Tekvin 42:24, 25; 45:24.

Koşullarınızı En İyi Şekilde Değerlendirin

Alabileceğimiz ikinci ders, koşullarımızın yaşamımızı felç etmesine izin vermemektir. Yapamadığımız şeylerle zihnimizi öyle meşgul bir hale getirebiliriz ki, yapabileceğimiz şeyleri gözden kaçırırız. Sonunda koşullarımız bizi kontrol etmeye başlar. Bu Yusuf’un da başına gelebilirdi. Ama o koşullarını en iyi şekilde değerlendirmeyi seçti. Köle olarak hizmet ederken, efendisinin “gözünde lûtuf buldu.” Efendisi de “onu evi üzerine tayin etti.” Yusuf hapishanedeyken de benzer şekilde davrandı. Yehova’nın desteği ve kendi çalışkanlığı sayesinde, “zindan müdürü zindanda olan bütün mahpusları Yusufun eline verdi; ve orada yapılan her şeyi yapan o idi.”—Tekvin 39:4, 21-23.

Yehova’yı Bekleyin

Alacağımız üçüncü ders şudur: Koşullarımızı değiştirmek için Kutsal Yazılara uymayan yollara başvurmak yerine, Yehova’yı beklemeliyiz. Öğrenci Yakub şöyle yazdı: ‘Bırakın tahammül kendi işini tamamlasın; böylece hiçbir eksiği olmayan, tam ve her yönden sağlam kişiler olun.’ (Yakub 1:4) Yaşadığımız bir denemeyi Kutsal Yazılara uymayan yollara başvurarak bir an önce sona erdirmeye kalkışmaktansa, denemeye sonuna kadar dayanarak tahammülün ‘kendi işini tamamlamasına’ izin vermeliyiz. O zaman imanımız denenmiş ve arıtılmış olacak, bizi ayakta tutan gücü ortaya çıkmış olacak. Yusuf ve Davud’un böyle bir tahammülü vardı. Onlar Yehova’nın hoşnut olmayacağı bir çözüm bulmayı denemediler. Bunun yerine, içinde bulundukları durumu en iyi şekilde değerlendirmeye çalıştılar. Yehova’yı beklediler ve bunu yapmakla çok büyük ödüller kazandılar. Yehova her ikisini de Kendi toplumunu kurtarmak ve onlara önderlik etmek için kullandı.—Tekvin 41:39-41; 45:5; II. Samuel 5:4, 5.

Yehova Sizi Destekleyecek

Mukaddes Kitapta geçen Yusuf ve Davud gibi, hayal kırıklıklarının ve zor durumların üstesinden gelmiş kişiler hakkında derin düşünmenin, üzerimizde olumlu bir etkisi olabilir. Onların öyküleri Mukaddes Kitapta sadece birkaç sayfada anlatılsa da, yaşadıkları denemeler yıllarca sürdü. Kendinize şöyle sorun: ‘Tanrı’nın bu hizmetçileri koşullarını kabul etmeyi nasıl öğrendiler? Sevinçlerini nasıl korudular? Hangi nitelikleri geliştirmeleri gerekti?’