1958’de çevre gözetmeni, özel öncü olarak hizmet etmemiz için Laponya’daki Sodankylä’ya taşınmamızı tavsiye etti. O sıralar, bu bölgede sadece bir Şahit vardı. Bu hemşire, hakikati çok ilginç bir şekilde öğrenmişti. Oğlu, Finlandiya’nın başkenti Helsinki’de okul gezisindeymiş. Öğrenciler şehirde yürürken yaşlı bir hemşire en arkadan giden bu çocuğa Gözcü Kulesi’nin bir sayısını vermiş ve dergiyi annesine vermesini söylemiş. Annesi dergiyi aldığında okuduklarının hakikat olduğunu hemen anlamış.

Bir kereste fabrikasının üstünde oda kiraladık. İbadetleri orada yapıyorduk. İlk başlarda ibadetlere sadece o bölgede yaşayan bu hemşire, kızı ve biz katılıyorduk. Birlikte o hafta incelenecek konuları okuyorduk. Sonra, Şahitlerle önceden Kutsal Kitabı incelemiş bir adam kereste fabrikasında işe girdi. Bu adam ve ailesi bizimle birlikte ibadetlere katılmaya başladı. Zamanla eşi ve o vaftiz edildiler. Artık ibadetlerimizi bu birader yönetiyordu. Ayrıca, fabrikada çalışan başka adamlar da ibadetlere katılmaya başladılar ve Kutsal Kitap hakikatlerini kabul ettiler. Birkaç yıl sonra grubumuz o kadar büyümüştü ki, artık bir cemaat olmuştuk.

İki kardeş hizmette çok güzel tecrübeler yaşadık. Bir gün otobüs durağındaki saat beş dakika ileri olduğu için otobüsü kaçırdık. Biz de farklı bir köye gitmek için başka bir otobüse binmeye karar verdik. O bölgede daha önce hiç çalışmamıştık. İlk gittiğimiz evde genç bir kadınla karşılaştık ve bize “Ben de tam sizi bekliyordum” dedi. Bu kadının ablasıyla Kutsal Kitabı inceliyorduk ve kadın ablasından kendisini tam da o gün ziyaret etmemizi istemiş. Ancak onun bu isteğinden hiç haberimiz olmamıştı. Bu genç kadın ve yandaki evde yaşayan akrabalarıyla Kutsal Kitabı incelemeye başladık. Bir süre sonra tetkiklerimizi birleştirdik ve aşağı yukarı 12 kişilik bir grupla Kutsal Kitabı inceledik. O zamandan beri bu aileden birçok kişi hakikate geldi.