1931’de Londra’da yapılan bir büyük ibadette Rutherford birader iyi haberi yabancı ülkelerde duyuracak gönüllüler için çağrıda bulundu. Ben de gönüllü oldum ve Andrew Jack’le beraber o sırada Litvanya’nın başkenti olan Kaunas’a tayin edildik. 18 yaşındaydım.

Krallık Mesajını Başka Ülkelerde Duyuruyoruz

O dönemde Litvanya yoksul bir tarım toplumuydu ve kırsal bölgelerde iyi haberi duyurmak kolay değildi. Kalacak yer bulmak zordu, hatta kaldığımız bazı yerleri herhalde hiç unutamayacağız. Mesela bir gece bir şeyler bizi rahatsız ettiğinden Andrew’le uyandık. Gaz lambasını yaktığımızda yatağın yüzlerce tahtakurusuyla kaplı olduğunu gördük. Isırmadık yerimizi bırakmamışlardı! Bir hafta boyunca her sabah yakınlardaki bir ırmağa girip, boynuma kadar soğuk suda durarak acımı dindirmeye çalıştım. Yine de hizmete devam etmeye kararlıydık. Kısa süre sonra, hakikati kabul eden genç bir çiftle tanışınca kalacak yer sorunumuz halloldu. Bizi evlerine aldılar. Küçük ama temiz bir yerdi. Yerde yatıyorduk ama tahtakurulu yatağımıza göre burası çok daha rahattı!

O zamanlar Litvanya’da Katolik ve Rus Ortodoks papazlar büyük bir güce sahipti. Kutsal Kitap almaya sadece zenginlerin parası yetiyordu. Başlıca amacımız mümkün olduğunca büyük bir sahayı taramak ve ilgi gösterenlere olabildiğince çok Kutsal Kitaba dayalı yayın bırakmaktı. Bir kasabaya gittiğimizde önce kalacak bir yer bulurduk. Sonra dikkatle çevredeki bölgeleri tarardık, ardından hızla kasabanın içini tarardık. Bu şekilde çoğunlukla yöredeki papazlar bir sorun çıkarmadan işimizi bitirirdik.

Başımıza Gelen Olaylar İşimize Yarıyor

Andrew 1934’te Kaunas’taki büroya tayin edilince yeni hizmet arkadaşım John Sempey oldu. Onunla bazı unutulmaz anılarımız oldu. Bir gün küçük bir kasabada bir avukatın ofisine gittim. Adam çok sinirlendi, çekmecesinden bir silah çıkarıp hemen oradan gitmemi söyledi. İçimden dua ettim ve Kutsal Kitaptaki şu sözü hatırladım: “Yumuşak cevap gazabı yatıştırır” (Özd. 15:1). Adama “Buraya size iyi bir haber iletmeye gelmiştim, sabrınız için teşekkür ederim” dedim. Adam biraz sakinleşerek parmağını tetikten çekti, ben de dikkatle geri geri giderek ofisten çıktım.

John’la buluştuğumda onun da kötü bir şey yaşadığını öğrendim. Konuştuğu bir kadından yüksek değerde bir banknot çalmakla suçlanarak haksız yere karakola götürülmüş. Karakolda üzerini aramak için bütün giysilerini çıkarmışlar. Elbette para onda değilmiş. Sonradan gerçek hırsızı yakalamışlar.

Bu iki olay da normalde sakin bir yer olan kasabada büyük yankı uyandırdı ve bu sayede biz fazla bir şey yapmadan duyuru işimizden birçok kişinin haberi oldu!

Yeraltı Faaliyeti

Bize verilen başka bir riskli görev de Kutsal Kitaba dayalı yayınları duyuru işimizin yasak olduğu komşu ülke Letonya’ya götürmekti. Genellikle ayda bir, gece treniyle Letonya’ya giderdik. Bazen de yayınları bıraktıktan sonra daha fazla yayın almak için Estonya’ya kadar gider, dönüşte de aldığımız yayınları Letonya’ya bırakırdık.

Bir keresinde bir gümrük memuru faaliyetimizi duyduğundan trenden inmemizi ve yayınları amirine götürmemizi emretti. John ve ben yardım etmesi için Yehova’ya dua ettik. Memur ilginç olarak amirine ne taşıdığımızı söylemedi, sadece “Bu adamların beyan edeceği bir şey var” dedi. Ben de okullarda ve üniversitelerde okuyanların sorunlarla dolu dünyamızda olup bitenlerin önemini anlamasına yardımcı olabilecek yayınlar taşıdığımızı “beyan ettim.” Gümrük memuru gitmemize izin verdi ve yayınları yerlerine götürebildik.

Baltık ülkelerindeki siyasi durum kötüleştikçe halkın Şahitlere karşı tutumu da sertleşti ve duyuru işimiz Litvanya’da da yasaklandı. Andrew’le John sınırdışı edildi ve II. Dünya Savaşı ufukta göründüğünden İngiliz hükümeti, vatandaşlarına Litvanya’yı terk etmelerini tavsiye etti. Ben de üzülerek de olsa gitmek zorunda kaldım.

Bir defasında da Belfast’ın banliyölerinde büyük villaların olduğu bir yerde iyi haberi duyururken daha önce Litvanya’da yaşamış olan Rus bir kadınla tanıştım. Ona bazı yayınlar sununca bir kitabı göstererek “Bu bende var” dedi. “Kaunas’taki üniversitede profesör olan bir amcam var, o vermişti.” Bana Lehçe bir Yaratılış kitabı gösterdi. Sayfaların kenarları notlarla doluydu. Bu kitabı amcasına Kaunas’tayken benim verdiğimi öğrenince çok şaşırdı! (Vaiz 11:1).

Kardeşler beni Litvanya’da öncülük yaptığım küçük Šiauliai kasabasına da götürdüler. Orada beraber olduğumuz bir birader bana şöyle dedi: “Yıllar önce annemle kasabada bir ev almıştık. Tavan arasını orada kalmış eşyalardan temizlerken Yehova’nın Şahitlerinin bazı eski yayınlarını buldum. Onları okuyunca hakikati bulduğumu anladım. Yıllar önce bu kitapları o evde oturanlara veren sen olmalısın!”

Öncülük yaptığım başka bir kasabada da bir çevre ibadetine katıldım. Orada 65 yıl önce de bir büyük ibadete katılmıştım. O ibadete 35 kişi gelmişti. Şimdi ise orada 1.500 kişinin bir araya geldiğini görmek büyük bir sevinçti! Yehova duyuru işini gerçekten desteklemişti!