‘Sevgi yapıcıdır’ (1. Korintoslular 8:1). Sevginin olmadığı bir yaşam düşünebiliyor musunuz? Ne boş ve mutsuz bir hayat olurdu! Elçi Pavlus Tanrısal ilhamla şöyle yazdı: “Eğer . . . . sevgim yoksa, bir hiçim. . . . . Bana hiçbir [şeyin] yararı olmaz” (1. Korintoslular 13:2, 3).

Burada değinilen sevgi türü cinsel değildir, elbette onun da kendine has bir yeri vardır. Bunun yerine Tanrısal ilkelere dayanan daha kalıcı ve daha zengin bir sevgidira (Matta 22:37-39). Üstelik pasif (alıcı) değil, aktif (hareketlerle gösterilen, verici) bir sevgidir. Pavlus bu sevginin sabırlı olduğunu ve iyilikle davrandığını da söyledi. Kıskanç değildir, övünmez ya da kibirlenmez. Bencil bir tutumdan uzak şekilde başkasının çıkarını düşünür ve kolayca alınmaz, tersine bağışlayıcıdır. Böyle bir sevgi yapıcıdır. Üstelik başkalarıyla, özellikle de aile bireylerimizle ilişkilerimizde başarılı olmamıza yardım eder (1. Korintoslular 13:4-8).

Ana babalar için sevgi, çocuklarına şefkat göstermenin yanı sıra ahlaksal ve başka konularda onların önüne Kutsal Kitaba dayanan açık davranış sınırları koymak anlamına gelir. Böyle bir ortamda büyüyen çocuklar kendilerini güvende hissederler, aileleri istikrarlı olur, ayrıca gerçekten sevildiklerini ve takdir edildiklerini hissederler (Efesoslular 5:33–6:4; Koloseliler 3:20).

Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşayan genç bir adam olan Jack, Kutsal Kitap ilkelerini uygulayan bir ailede büyüdü. O, evden ayrıldıktan sonra ana babasına bir mektup gönderdi. Mektubunda kısmen şöyle yazdı: “Hep yapmaya çalıştığım şeylerden biri [Kutsal Kitaptaki] şu emri uygulamaktı: ‘Annene ve babana saygılı ol; böylece işin iyi gitsin’ (Tekrar 5:16). Benim işim iyi gitti. Şimdi hiç olmadığı kadar farkındayım ki bu, sizin içtenlikle ve sevgiyle bana ana babalık etmeniz sayesinde oldu. Beni yetiştirirken harcadığınız tüm çabalar ve verdiğiniz destek için teşekkürler.” Bir anne ya da babaysanız, böyle bir mektubu siz alsaydınız ne hissederdiniz? Yüreğiniz sevinçle dolmaz mıydı?

İlkelere dayanan sevginin “sevinci hakikatle”, yani Kutsal Kitapta bulunan dinsel hakikatle “birliktedir” (1. Korintoslular 13:6; Yuhanna 17:17). Şöyle örnekleyelim: Evliliğinde sorunlar yaşayan bir çift, oturup İsa’nın Markos 10:9’daki şu sözlerini birlikte okuyor: “Tanrı’nın [evlilik yoluyla] birleştirdiğini insan ayırmasın.” Bunun ardından yüreklerini incelemeleri gerekiyor. Onların sevinci gerçekten de Kutsal Kitaptaki hakikatle birlikte mi? Evliliği, Tanrı’nın gördüğü gibi kutsal görecek ve ona göre davranacaklar mı? Sorunlarını sevgiyle çözmek üzere çaba harcamaya istekliler mi? Bunları yaparlarsa evliliklerini başarılı kılıp sonuçlarından sevinç alabilirler.