Tanrı’nın çocuklarıyla İblis’in çocuklarını belli eden şudur: Tanrı’dan olanlar birbirlerini sever, fakat kötüden olanlar kardeşinden nefret edip onu katleden Kain gibidir. Yuhanna ‘çocuklarına’, kendileri uğruna canını verenin sayesinde sevgiyi öğrendiklerini söyler. Kardeşlerinden ‘şefkatlerini esirgememelidirler.’ Onlara ‘sadece sözle ve dille değil, işle ve hakikatle de sevmelerini’ tembihler. “Hakikat yolunda” olup olmadıklarını anlamak için yüreklerinde neler olduğunu kontrol etmeli ve “[Tanrı’nın] gözünde hoş olan şeyleri” yapıp yapmadıklarına bakmalıdırlar (3:16-19, 22). Tanrı’nın emrine itaat edip ‘Oğlu İsa Mesih’in adına iman etmeli ve birbirlerini sevmelidirler’ (3:23). Böylece O’nunla beraber olduklarını, O’nun da ruhu aracılığıyla kendileriyle beraber olduğunu anlayacaklardır.

9. (a) Vahiyler nasıl sınanmalıdır? (b) Neden birbirimizi sevmekle yükümlüyüz?

⁹ Birbirimizi severek Tanrı’yla birlik içinde kalalım (4:1–5:21). Vahiyler sınanmalıdır. Mesih’in insan olarak geldiğini kabul etmeyen vahiyler “Tanrı’dan değildir”, Mesih düşmanından kaynaklanır (4:3). Onlar dünyadandır, dünyayla beraberdir. Oysa hakiki vahiy Tanrı’dandır. Yuhanna “Tanrı sevgidir” der; “Asıl sevgi, bizim Tanrı’ya gösterdiğimiz değil, Oğlunu günahlarımıza kefaret eden bir kurban olarak göndermekle O’nun bize gösterdiği sevgidir” (4:8, 10). Öyleyse birbirimizi sevmek üzere büyük bir yükümlülüğümüz var. Tanrı başkalarını sevenlerle birlikte olacaktır. Bu şekilde mükemmelliğe erişen sevgi “konuşma cesareti” verir ve korkuyu barındırmaz (4:17). Yuhanna “Bize gelince” der, “Biz seviyoruz, çünkü önce Tanrı bizi sevdi. . . . . Tanrı’yı seven, kardeşini de sevsin” (4:19, 21).

13. (a) Mektupta Tanrı sevgisi kişiyi harekete geçiren bir güç olarak nasıl vurgulanır? (b) İsa’nın takipçilerinin sevgisi nasıl bir sevgi olmalıdır? (c) Bu nasıl bir birliğe yol açar?

¹³ “Tanrı sevgisi.” Kişiyi harekete geçiren bu güç mektup boyunca mükemmel bir şekilde vurgulanır. Kaydın 2. bölümünde dünyaya duyulan sevgi ile Babaya duyulan sevgi arasındaki çarpıcı zıtlığı görürüz. Daha sonra Tanrı’nın sevgi olduğuna dikkat çekilir (4:8, 16). Bu sözde kalan bir sevgi değildir. Baba, “Oğlunu bu dünyanın kurtarıcısı olarak” göndererek sevgisini olağanüstü şekilde göstermiştir (4:14). Bu, elçinin şu sözleriyle uyumlu olarak yüreklerimizde takdirkâr, korkusuz bir sevgi uyandırmalı: “Bize gelince, biz seviyoruz, çünkü önce Tanrı bizi sevdi” (4:19). Bizim sevgimiz de Baba ve oğulunki gibi davranışlarla gösterilen, özverili bir sevgi olmalı. İsa nasıl bizim için canını verdiyse “Biz de kardeşlerimiz uğruna canımızı vermek zorundayız.” Kardeşlerimizden şefkatimizi esirgememeli, onları sadece sözle değil “işle ve hakikatle de” sevmeliyiz (3:16-18). Yuhanna’nın mektubunun da gösterdiği gibi, Tanrı’nın yolunda yürüyenleri O’nunla ve oğulla birlik içinde tutan şey, bu sevgi ve Tanrı hakkındaki gerçek bilgidir (2:5, 6). Yuhanna bu kutsal sevgi bağı hakkında Krallığın mirasçılarına şunları der: “Biz Oğlu İsa Mesih aracılığıyla, O’nunla birlik içindeyiz. İşte O, gerçek Tanrı ve sonsuz yaşamdır” (5:20).