Knorr birader, eşimle birlikte görevli vaiz olarak bugün Madagaskar olarak bilinen Malgaş Cumhuriyeti’ne gidip gidemeyeceğimizi sordu. Veera’ya yazıp bu görev hakkında ne düşündüğünü sordum, hemen “evet” yanıtını verdi. Finlandiya’ya döner dönmez, Madagaskar’daki yeni yaşamımız için hazırlıklara başladık.

Sevinç ve Hüsran

Ocak 1962’de ülkenin başkenti Antananarivo’ya uçtuk. Finlandiya’dan ayrıldığımızda orada kış olduğundan kürklü şapkalarımızı ve kalın montlarımızı giymiştik. Madagaskar’ın tropikal sıcağı nedeniyle hemen kıyafetimizi değiştirdik. İlk evimiz, görevli vaizlerin kaldığı, tek yatak odası olan kutu gibi bir evdi. Zaten orada görevli vaizlik yapan bir çift kaldığından, Veera ve ben verandada uyuduk.

Madagaskar’ın resmi bir dili olan Fransızcayı öğrenmeye başladık. Çok zorlanıyorduk, çünkü bize öğretmenlik yapan Carbonneau hemşireyle ortak bir dilimiz yoktu. Hemşire Fransızca dersi sırasında İngilizce konuşuyordu, fakat Veera İngilizce bilmiyordu. Bu nedenle Carbonneau hemşirenin söylediklerini Veera için Finceye çeviriyordum. Sonra Veera’nın, teknik konuları İsveç dilinde daha iyi anladığını fark ettik, bu nedenle Fransızca dilbilgisini ona İsveç dilinde anlatmaya başladım. Çok geçmeden Fransızcada ilerleme kaydettik ve yerel dil olan Madagaskar dilini de öğrenmeye başladık.

Madagaskar’da birlikte Mukaddes Kitabı incelediğim ilk kişi sadece Madagaskar dili konuşan bir adamdı. Önce ben ayetlere Fince Mukaddes Kitabımdan bakıyordum, sonra da bu ayetleri onun Madagaskar dillindeki Mukaddes Kitabından bulmaya çalışıyorduk. Kutsal Yazıları çok az açıklayabiliyordum, yine de çok geçmeden Mukaddes Kitap hakikati yüreğinde kök saldı ve adam vaftize kadar ilerledi.

Yehova’nın Şahitlerinin Brooklyn merkez bürolarından Milton Henschel, 1963’te Madagaskar’a geldi. Bu ziyaretten kısa bir süre sonra Madagaskar’da bir büro açıldı ve ben, çevre ve bölge gözetmeni olmanın yanı sıra büro gözetmeni olarak da tayin edildim. Bu süre içinde Yehova’dan bol bol nimetler aldık. 1962’den 1970’e kadar Madagaskar’daki müjdeci sayısı 85’ten 469’a yükseldi.

Bir gün, 1970 yılında halka yönelik hizmetimizden döndüğümüzde kapıda bir not bulduk. Notta, Yehova’nın Şahidi tüm görevli vaizlerin İçişleri Bakanlığına çağrıldığı yazıyordu. Bakanlıktaki bir memur bize, hükümetin ülkeyi derhal terk etmemizi emrettiğini söyledi. Hangi suç yüzünden sınır dışı edildiğimizi sorunca, memur şöyle söyledi: “Bay Kuokkanen, yanlış bir şey yapmadınız.”

“Sekiz yıldır buradayız” dedim, “burası bizim evimiz, bu şekilde çıkıp gidemeyiz.” Tüm çabalarımıza rağmen görevli vaizlerin hepsi bir hafta içinde ülkeden ayrılmak zorunda kaldı. Büro kapatıldı ve hizmetin gözetimini, o yörede yaşayan bir Şahit üstlendi. Madagaskar’daki sevgili kardeşlerimizden ayrılmadan önce yeni görev yerimizin Uganda olduğunu öğrendik.

Madagaskar’da duyuru işine yapılan muhalefet, 1990’da azalmıştı ve Brooklyn merkez bürolarından, bir yıl için oraya gitme teklifi almak bizim için sürpriz oldu. Gitmek istiyorduk, fakat iki büyük engelimiz vardı. Yaşlı babamın bakıma ihtiyacı vardı ve Veera’nın sağlık sorunları devam ediyordu. Kasım 1990’da babamı kaybettik, bu beni çok üzdü, fakat Veera’nın sağlığı iyiye gittiğinden, bizim için görevli vaizlik işine geri dönme ümidi doğdu. Böylece Eylül 1991’de tekrar Madagaskar’a gittik.

Madagaskar’da bir yıl kalacaktık, fakat bu bir yıl, on yıl oldu. Bu süre içinde müjdeci sayısı 4.000’den 11.600’e yükseldi. Görevli vaiz olarak hizmet etmekten büyük sevinç duyuyordum. Fakat zaman zaman sevgili eşimin fiziksel ve duygusal ihtiyaçlarını ihmal ettiğimi düşünerek cesaretsizliğe kapılıyordum. Yehova hizmetimize devam edebilmemiz için ikimizi de güçlendirdi.

[Sayfa 14, 15’teki resimler]

1960’ta Finlandiya’da çevre hizmetinden . . .

. . . 1962’de Madagaskar’da görevli vaizliğe