İÇİNDEKİ 276 kişiyle gecenin karanlığında Akdeniz’de yol alan yelkenli gemi bir adaya yaklaşıyordu. Mürettebat ve yolcular, 14 gün boyunca fırtınalı denizde oradan oraya savrulup durmaktan bitkin düşmüşlerdi. Tan ağardığında bir körfez gördüler ve kıyıya yanaşmaya çalıştılar. Fakat geminin baş kısmı dibe saplandı ve dalgalar kıç kısmını parçaladı. Mürettebat ve yolcuların hepsi gemiyi terk ettiler. Yüzerek veya kalaslara ya da başka şeylere tutunarak Malta kıyılarına ulaşmayı başardılar. Üşümüş ve bitkin durumda olduklarından, kendilerini şiddetli dalgalardan dışarı güçlükle attılar. Yolcular arasında İsa’nın takipçisi resul Pavlus da vardı. Yargılanmak üzere Roma’ya götürülüyordu.—Resullerin İşleri 27:27-44.

Malta’da kazaya uğrayan ve Pavlus’un da içinde bulunduğu gemi hakkında ne söylenebilir? Bu, ‘İtalya’ya gitmekte olan bir İskenderiye gemisiydi’ ve tahıl yüklüydü. (Resullerin İşleri 27:6) Tahıl gemileri Yunanlılara, Fenikelilere ve Suriyelilere aitti; gemi sahipleri gemilerinin idaresini ve donanımını üstlenirlerdi. Bununla birlikte, gemiler Roma devleti tarafından kiralanırdı. Tarihçi William M. Ramsay şunları söylüyor: “Roma hükümetinin, vergi toplamak için olduğu gibi, bu büyük hizmet için de gerekli insan gücü ve donanımdan oluşan devasa mekanizmayı kendisi organize etmektense, sözleşmeli yaptırmak daha kolayına geldi.”

Pavlus’un Malta yakınında deniz kazası geçirdiği gemi de büyük sayılabilir. Bu gemiler ne büyüklükte olabilirdi?

Bir bilgin, edebi kaynaklara dayanarak şunları söyledi: “Eski insanların genellikle kullanışlı bulduğu en küçük kapasite [gemi] yaklaşık 70 ila 80 tondu. En azından Helenistik çağda, 130 tonluk gemiler rağbetteydi. 250 tonluk bir gemi, sık görülse de, ortalama kapasiteden kesinlikle daha büyüktü. Roma İmparatorluğu zamanında, devlete ait taşımacılık hizmetlerinde kullanılan gemiler daha da büyüktü; tercih edilen kapasite ise 340 tondu. Açık denizlerdeki en büyük gemilerin kapasitesi 1.300 tona kadar çıkıyor; hatta biraz daha fazla da olabiliyordu.” MS ikinci yüzyılda kaleme alınan bir tasvire göre, İskenderiye tahıl gemisi İsis’in uzunluğu 55 metreden fazlaydı, genişliği 15 metre ve derinliği 13 metre kadardı. Büyük olasılıkla bin tondan fazla tahıl ve belki de birkaç yüz yolcu taşıyabiliyordu.

Pavlus herhalde mevsimsiz yapılan deniz yolculuğunun tehlikelerinin bilincindeydi. Eylül sonu ya da Ekim başında yolculuğa çıkılmaması için nasihat ederek şunları söyledi: “Efendiler, görüyorum ki, yolculuk yalnız yüke ve gemiye değil, hattâ bizim canlarımıza da zahmetli ve çok zararlı olacaktır.” (Resullerin İşleri 27:9, 10) Fakat yüzbaşı bu sözleri dikkate almadı ve bu, Malta’daki deniz kazasıyla sonuçlandı.