7. İsa’nın birinci yüzyıldaki takipçileri sembollerden almaları gerektiğini nasıl anlıyorlardı?

⁷ Birinci yüzyılda İsa’nın gerçek takipçileri mukaddes ruhla meshediliyorlardı. Onların birçoğu, ruhun mucizevi armağanlarının bir ya da birkaçını alabiliyordu. Örneğin birçok dilde konuşabiliyorlardı. Bu nedenle, böyle kişilerin ruhla meshedildiklerini ve sembollerden almaları gerektiğini anlamaları zor değildi. Oysa zamanımızda bir kimsenin ruhla meshedilip meshedilmediği ancak ilham edilmiş şöyle sözlere dayanılarak saptanabilir: “Allahın Ruhu ile sevkedilenlerin hepsi Allahın oğullarıdırlar. Çünkü yine korku için kulluk ruhunu almadınız; fakat oğulluk ruhunu aldınız, ve onunla: Abba, Baba, diye çağırırız.”—Romalılar 8:14, 15.

13, 14. Bazıları neden semavi davet aldıkları sanısına kapılabilirler?

¹³ Acaba neden bazıları yanlışlıkla, göğe davet edildikleri sanısına kapılabildiler? Belki, eşlerinin ölümü ya da başka bir trajedi onların dünyayla ilişkilerini kesmelerine neden oldu. Ya da belki, meshedilmiş biri olduğunu iddia eden yakın bir dostlarıyla aynı geleceği paylaşmak istediler. Tabii ki Tanrı kimseye bu ayrıcalık için adam toplama görevi vermemiştir. Ayrıca Gökteki Krallığın mirasçılarını, göğe çağrıldıklarını doğrulayan sesler duyurarak da meshetmiyor.

¹⁴ Bütün iyi insanların göğe gittiğine ilişkin sahte dinsel iddianın etkisi altında kalan bazı kişiler de semavi davet aldıklarını sanabilirler. Bu nedenle, geçmişe özgü yanlış görüşlerin ya da başka etkenlerin etkisi altında kalmamaya dikkat etmeliyiz. Örneğin, bazıları kendilerine şunları sorabilirler: ‘Duygularımı etkileyen ilaçlar kullanıyor muyum? Yanlış sanılara kapılabilecek kadar duygusal bir insan mıyım?’

15, 16. Bazı kişiler neden yanlışlıkla, meshedilmiş oldukları sonucuna varabilir?

¹⁵ Bazıları da şunları sorabilirler: ‘Dikkat çeken biri mi olmak istiyorum? Bende, şimdi ya da gelecekte Mesih’le ortak mirasçı olarak yetki sahibi olma tutkusu mu var?’ Birinci yüzyılda Gökteki Krallığın mirasçıları olmaya çağrılanların hepsi cemaatte sorumlu mevkide olan kişiler değildi. Zaten göğe çağrılan kişiler kendilerine dikkat çekmek istemezler, meshedilmiş olmalarıyla övünmezler. ‘Mesihin fikrine’ sahip olanlardan beklenen alçakgönüllülüğü gösterirler.—I. Korintoslular 2:16.

¹⁶ Kimisi de sırf Mukaddes Kitap konusunda geniş bir bilgi edindiği için göğe çağrıldığını sanabilir. Oysa ruhla meshedilmek, insana olağanüstü bir anlayış vermez. Pavlus’un meshedilmiş bazı kimselere öğretim ve öğüt vermek zorunda kalmış olması bunu gösterir. (I. Korintoslular 3:1-3; İbraniler 5:11-14) Tanrı Kendisine hizmet eden herkese ruhi gıda sağlamak üzere bir düzenleme yapmıştır. (Matta 24:45-47) O halde, kimse meshedilmenin insana yeryüzünde yaşamayı ümit edenlerin sahip olduğundan daha üstün bir hikmet verdiğini sanmamalı. Bir kimsenin ruhla meshedildiği, onun Kutsal Yazılardan sorulan soruları yanıtlamaktaki, şahitlik etmekteki ya da Mukaddes Kitaba dayanan konuşmalar yapmaktaki ustalığından belli olmaz. Yerde yaşamayı ümit edenlerden bazıları da bunları çok iyi yapıyor.

17. Ruhla meshedilmek neye ve kime bağlıdır?

¹⁷ Bir kardeşin semavi davet hakkında soruları varsa, bir ihtiyar ya da olgun bir Şahit bu konuyu onunla görüşebilir. Bununla birlikte, bu konuda kimse başkasının yerine karar veremez. Gerçekten çağrılan birinin, ümidi hakkında başkalarına soru sormaya ihtiyacı yoktur. Meshedilmiş kimseler ‘ölümlü değil, ölümsüz bir tohum vasıtasıyla, yani Tanrı’nın diri ve kalıcı sözü aracılığıyla yeniden doğmuşlardır.’ (I. Petrus 1:23, YÇ) Tanrı, ruhu ve Sözü aracılığıyla o kimsenin içine onu gökte yaşama ümidine sahip ‘yeni bir yaratılış’ haline getiren ‘tohumu’ eker. (II. Korintoslular 5:17) Seçimi Yehova yapar. Meshedilmek ‘insanın isteğine ya da çabasına değil, Tanrı’ya bağlıdır.’ (Romalılar 9:16, YÇ) Öyleyse acaba kişi göğe çağrıldığından nasıl emin olabilir?

Onlar Emindirler

18. Tanrı’nın ruhu, meshedilmiş olanların ruhu ile birlikte nasıl tanıklık eder?

¹⁸ Tanrı’nın mukaddes ruhu, İsa’nın meshedilmiş takipçilerine göğe çağrıldıklarına ilişkin tanıklık eder. Pavlus şunları yazdı: “Oğulluk ruhunu aldınız. Bu ruhla, ‘Abba, Baba!’ diye sesleniriz. Ruh’un kendisi, bizim ruhumuzla birlikte, Tanrı’nın çocukları olduğumuza tanıklık eder. Eğer Tanrı’nın çocuklarıysak, aynı zamanda mirasçıyız. Mesih’le birlikte yüceltilmek üzere Mesih’le birlikte acı çekiyorsak, Tanrı’nın mirasçılarıyız, Mesih’le ortak mirasçılarız.” (Romalılar 8:15-17, YÇ) Meshedilmişlere hâkim olan tutum, yani ruh, mukaddes ruhun etkisiyle, onları Kutsal Yazılarda Yehova’nın ruhi çocukları hakkında söylenenlerin kendileriyle bağlantısını görmeye yöneltir. (I. Yuhanna 3:2) Mukaddes ruh onlara Tanrı’nın oğlu olduklarını hissettirir ve içlerinde eşsiz bir ümit oluşturur. (Galatyalılar 4:6, 7) Bir insanın ailesi ve dostlarıyla birlikte yeryüzünde sonsuza dek kusursuz olarak yaşaması her ne kadar şahane ise de, Tanrı’nın onlara verdiği ümit bu değildir. Tanrı, ruhu aracılığıyla onlara öylesine kuvvetli bir semavi yaşam ümidi verir ki, onlar bu uğurda yeryüzündeki tüm bağlarından ve beklentilerinden vazgeçmeye razı olurlar.—II. Korintoslular 5:1-5, 8; II. Petrus 1:13, 14.