Babasını kaybeden Leonardo kendisine güç ve teselli veren bir olayı anımsıyor. Bir gün eve döndüğünde evde kimse olmadığını fark edince elinde olmadan gözyaşlarına boğuldu. Yakınlardaki bir parka gidip bir banka oturdu, hâlâ ağlıyordu. Gözyaşları içinde Tanrı’dan yardım istedi. Birden yakında bir kamyonet durdu. Şoför Leonardo’nun iman kardeşlerinden biriydi. Dağıtım yapıyordu ve yanlış yola sapmıştı. Onun orada olması Leonardo’yu teselli etmeye yetti.

Leonardo babasını kaybettikten sonra, Mukaddes Kitaptaki teselli veren mesajı işitme engelli kişilerle paylaşabilmek için işaret dilini öğrenmeye karar verdi. Bu yardım çabalarının ona çok destek olduğunu gördü. Şunları diyor: “Kederle başa çıkmama yardım eden etkenlerden biri, işitme engelli kişilerin Tanrı hakkında bilgi edinmesine yardım etme isteğimdi. Onlara yardım edebilmek için çok zaman ve çaba harcıyorum. Mukaddes Kitabı birlikte incelediğim ilk kişinin vaftiz edilmesi üzüntümü sevince dönüştürdü. Doğruyu söylemek gerekirse babamın ölümünden sonra ilk kez gerçekten mutlu olduğumu hissettim” (Elçiler 20:35).

Leonardo da, babasının Tanrı’nın vaat ettiği yeni dünyada diriltildiği anı hayal ediyor.