Bu sırada kardeşler Büroyu 39. Sokaktaki daireden, iki katlı bir eve taşımışlardı. Burası şehrin kuzeyinde, zengin bir banliyöde yer alan Inya Yolundaki iki dönümlük bir arazide bulunuyordu. Ancak bu yeni binada artık hiç yer kalmamıştı. O sırada bürolar gözetmeni olarak Myanmar’ı ziyaret eden Viv Mouritz o günleri şöyle anlatıyor: “Beytel ailesinin 25 üyesi zor şartlarda çalışıyordu. Mutfakta fırın yoktu; bir hemşire elektrikli ocakta yemek pişiriyordu. Çamaşırhanede çamaşır makinesi yoktu, bu nedenle bir hemşire çamaşırları zemine açılmış bir çukurda yıkıyordu. Kardeşler bir fırın ve çamaşır makinesi almak istedi, fakat bu ürünler ithal edilemiyordu.”

Açıkça görüldüğü gibi kardeşlerin daha büyük bir Büroya ihtiyacı vardı. Bu nedenle Yönetim Kurulu, var olan iki katlı evin yıkılıp aynı yerde konut ve ofislerden oluşan dört katlı bir bina yapılmasını onayladı. Bununla birlikte kardeşler bu projeyi hayata geçirmeden önce bazı büyük engelleri aşmalıydılar. Öncelikle kademe kademe, altı farklı devlet makamının onayı alınmalıydı. İkincisi, çelik iskeletli yapılara yabancı olan yerel müteahhitler işi yapamazdı. Üçüncüsü, yurtdışından gönüllü Şahitler ülkeye giremiyordu. Ve son olarak, inşaat malzemelerini ne ülkede bulmak ne de ithal etmek mümkündü. Kısacası durum umutsuz görünüyordu. Ne olursa olsun kardeşler Yehova’ya güvendi. Yehova istiyorsa, yeni Büro binası inşa edilecekti! (Mezm. 127:1).

‘Kudretle Değil, Ancak Benim Ruhumla’

Büronun Hukuk Departmanından Kyaw Win olanları şöyle anlatıyor: “Başvurumuz Din İşleri Bakanlığı da içinde olmak üzere devletin ilk beş makamından hemen geçti, fakat altıncı makamda takıldı. Yangon Şehir Kalkınma Komitesi, dört katlı bir binanın çok yüksek olacağını iddia etti ve başvurumuzu reddetti. Başvurumuzu yinelediğimizde tekrar reddedildi. Temsil Heyeti pes etmememi söyledi. Bunun üzerine Yehova’ya hararetle dua ettim ve üçüncü kez başvuruda bulundum. Kabul edildi!

Sonra Göçmen Bakanlığına gittik. Orada yetkililer, yabancıların sadece yedi günlük turist vizesiyle ülkeye girebileceğini söyledi. Fakat yurtdışından gelecek kalifiye gönüllü işçilerin, yerlileri ileri inşa teknikleri konusunda eğiteceklerini açıkladığımızda gönüllü kardeşlerimize altı aylık vize verdiler!

Ardından Ticaret Bakanlığına gittik ve ülkedeki tüm ithalatın durdurulduğunu öğrendik. Ancak yetkilileri projemizin yapısı konusunda bilgilendirdiğimizde, değeri bir milyon doların üzerinde olan inşaat malzemesi ithal etmemiz için bir izin belgesi verdiler. Peki ithalat vergisi ne olacaktı? Maliye Bakanlığını ziyaret ettik ve bakanlık malzemeleri ithalat vergisinden muaf tuttu! Bu ve başka birçok yolla, Tanrı’nın şu sözlerinin doğru olduğunu yaşayarak gördük: ‘“Ne askeri güçle ne de kudretle, ancak Benim ruhumla”, göklerin hâkimi Yehova böyle dedi’” (Zek. 4:6).

1997’de farklı yerlerden gelen gönüllüler inşa alanında bir araya geldi. İnşaat malzemelerinin çoğunu Avustralya’daki kardeşler bağışladı, diğer malzemeler de Malezya, Singapur ve Tayland’dan geldi. Projenin gözetimine yardım eden Bruce Pickering şöyle anlatıyor: “Avustralya’dan bazı kardeşler çelik iskeletin tüm parçalarını orada önceden hazırladı, sonra Myanmar’a gelip her parçayı tek tek birleştirdi. İnanılmaz bir şekilde en ufak bir boşluk bile kalmadı!” Ayrıca Almanya, Amerika Birleşik Devletleri, Britanya, Fiji, Yeni Zelanda ve Yunanistan’dan gönüllüler geldi.

Myanmar’daki müjdeciler 30 yıldır ilk defa yabancı kardeşlerle özgürce buluşabiliyordu. Donald Dewar “Öylesine heyecanlıydık ki, bir rüyada gibiydik” diyor. “Yurtdışından gelen gönüllülerin, Yehova’ya ve kardeşlerine duyduğu sevgi ve gösterdikleri özveri ruhu bizi inanılmaz teşvik etti.” Başka bir birader de şunları ekliyor: “İnşaat konusunda değerli beceriler de edindik. O güne kadar sadece mum kullanan müjdeciler, elektrik tesisatı kurmayı öğrendi. Sadece yelpaze kullanan başkaları ise klima sistemi kurmayı öğrendi. Elektrikli aletleri kullanmayı bile öğrendik!”

Myanmarlı kardeşlerin imanı ve sevgisi de yurtdışından gelen gönüllüleri derinden etkilendi. Bruce Pickering “Kardeşler yoksuldu, ama yürekleri zengindi” diyor. “Onlardan birçoğu bizi evine yemeğe davet etti ve ailelerine birkaç gün yetecek yemeği bizimle paylaştı. Onların örneği bize hayatta gerçekten nelerin önemli olduğunu hatırlattı: aile, Tanrı’yla ilişkimiz, kardeşler topluluğumuz, Tanrı’nın bereketi.”

22 Ocak 2000’de yeni Büro binası, Ulusal Tiyatro’da düzenlenen özel bir buluşmada Yehova’ya adandı. Yönetim Kurulundan John E. Barr’ın açılış konuşmasını yapması Myanmarlı kardeşleri çok sevindirdi.