Bir gün Knorr birader bana Belçika’ya gitmek isteyip istemeyeceğimi sordu. Fakat birkaç gün sonra Hollanda’daki bir görevi kabul edip etmeyeceğimi sordu. Tayin mektubunda “büro gözetmeni olarak” hizmet edeceğim yazılıydı. Şaşkına dönmüştüm.

Hollanda’ya gitmek için, 24 Ağustos 1950’de gemiye binip 11 gün sürecek bir yolculuğa çıktım. Bu süre, yeni çıkan New World Translation of the Christian Greek Scriptures’ı baştan sona okumak için yeterliydi. 5 Eylül 1950’de Rotterdam’a ulaştım; orada Beytel ailesi beni çok sıcak karşıladı. II. Dünya Savaşı’nın yol açtığı zararlara rağmen, kardeşler İsa’nın takipçilerine özgü faaliyetlerin yeniden başlaması için çok iyi çalışmışlardı. Şiddetli zulüm altında sadakatlerini nasıl koruduklarını dinlediğimde, deneyimsiz genç bir büro gözetmeninin yönlendirmesi doğrultusunda hizmet etmenin bu kardeşler için zor olabileceğini düşündüm. Ancak çok geçmeden, endişelenmem için bir sebep olmadığını anladım.

Tabii bazı konular dikkat gerektiriyordu. Hollanda’ya tam bölge ibadeti öncesi gelmiştim ve ibadetin yapıldığı yerde binlerce delegenin kaldığını gördüğümde etkilenmiştim. Sonraki bölge ibadeti için evlerde kalacak yer bulmamızı önerdim. Kardeşler bunun güzel bir fikir olduğunu, fakat ülkeleri için uygun olmadığını düşündüler. Konu üzerinde düşündükten sonra, ortak bir karara vardık: Delegelerin yarısı bölge ibadetinin yapıldığı yerde kalacaktı, öbür yarısı ise ibadetin yapıldığı şehirde Şahit olmayanların evinde kalacaktı. Bölge ibadetine katıldığında Knorr biradere sonuçları biraz gururlanarak gösterdim. Ancak, daha sonra The Watchtower’da bölge ibadetimizle ilgili bir raporu okuduğumda, başarı duygularım aniden yok oldu. Raporda şunlar yazılıydı: “Bir dahaki sefere, imanınızın sizi, ibadete katılanların şahitlik etmek için en elverişli yerlere, yani insanların evlerine yerleştirilmesi için düzenlemeler yapmaya yönelteceğinden eminiz.” “Bir dahaki sefere” kesinlikle böyle yaptık.

Temmuz 1961’de büromuzdan iki temsilci diğer bürolardan temsilcilerle Londra’da yapılacak bir toplantıya katılmak üzere davet edildi. Knorr birader New World Translation of the Holy Scriptures’ın Hollandaca da dahil, daha fazla dile tercüme edileceğini duyurdu. Bu haber çok heyecan vericiydi. İyi ki bu projenin büyüklüğü hakkında hiç fikrimiz yoktu. İki yıl sonra 1963’te New World Translation of the Christian Greek Scriptures’ın Hollandaca olarak çıktığı, New York’taki bölge ibadeti programına katılmaktan büyük mutluluk duydum.

Kararlar ve Yeni Görevler

Ağustos 1961’de Leida Wamelink’le evlendim. Onun tüm ailesi Nazi zulmünün yaşandığı dönemde, 1942’de hakikati kabul etmişti. Leida 1950’de öncülüğe başlamıştı ve 1953’te Beytel’e gelmişti. Beytel’deki ve cemaatteki çalışma tarzı, hizmette bana eşim olarak vefalı bir destek olacağını anlamamı sağladı.

Evliliğimizden bir yıldan biraz fazla bir zaman sonra, on aylık ek bir eğitim için Brooklyn’e davet edildim. O zamanlar kadınların kocalarına eşlik etmesiyle ilgili bir düzenleme yoktu. Sağlık durumu iyi olmadığı halde, Leida daveti kabul etmem gerektiği konusunda sevgiyle anlayış gösterdi. Sonra Leida’nın sağlık sorunları ciddileşti. Beytel’deki işimize devam etmeye çalıştık; fakat sonunda, tamgün tarla hizmetinde çalışmaya devam etmenin daha yararlı olacağına karar verdik. Böylece seyahat işinde, yani çevre hizmetinde çalışmaya başladık. Kısa süre sonra, karım ağır bir ameliyat geçirdi. Kardeşlerimizin sevgi dolu desteği sayesinde bu durumun üstesinden gelebildik, hatta bir yıl sonra bölge gözetmeni olarak tayin edildiğimde bu görevi kabul edebildim.

Canlandırıcı bir hizmet olan seyahat işinde geçirdiğimiz yedi yıldan büyük zevk aldık. Ardından Beytel’de Hizmet Kursunda eğitmen olarak hizmet etmek üzere davet edildiğimde, tekrar ciddi bir karar vermemiz gerekti. Seyahat işini seviyorduk; bizim için zor bir geçiş dönemi olsa da, daveti kabul ettik. Hizmet kursunda 47 sınıf vardı ve her sınıfta eğitim iki hafta sürüyordu. Bu bana, sahip olduğumuz ruhi zenginlikleri cemaat ihtiyarlarıyla paylaşmak açısından güzel bir fırsat sağladı.

O sırada, annemi 1978 yılında ziyaret edebilmek için hazırlıklar yapıyordum. Fakat aniden, 29 Nisan 1977’de annemin öldüğünü bildiren bir telgraf aldık. Artık onun ne sıcak sesini duyabilecektim ne de benim için yaptığı her şey için çok minnettar olduğumu ona yeniden söyleyebilecektim. Bunları fark edince âdeta dondum kaldım.

Hizmet Kursu bittiğinde, bizden Beytel ailesinin üyesi olmamız istendi. Bunu izleyen yıllarda, on yıl boyunca Temsil Heyeti koordinatörü olarak hizmet ettim. Zamanla Yönetim Kurulu bu sorumluluğu daha iyi yerine getirebilecek yeni bir koordinatör atadı. Bunun için çok minnettarım.

Yaşın İzin Verdiği Ölçüde Hizmet

Leida ve ben şimdi 83 yaşındayız. Tamgün hizmette 60 yıldan fazla süre mutlulukla çalıştım, son 45 yılda vefalı karım da bana eşlik etti. O, tüm görevlerimizi yerine getirirken bana verdiği desteği Yehova’ya adadığı hizmetinin bir kısmı olarak gördü. Şimdi Beytel’de ve cemaatte elimizden geleni yapıyoruz (İşaya 46:4).

Zaman zaman yaşamımızdaki önemli olayları sevinçle hatırlıyoruz. Yehova’nın hizmetinde yaptığımız hiçbir şeyden pişmanlık duymuyoruz ve gençlik yıllarımızda yaptığımız seçimlerin en iyi seçimler olduğuna yürekten inanıyoruz. Yehova’ya tüm gücümüzle hizmet etmeye ve O’nu yüceltmeye devam etmeye kararlıyız.

[Sayfa 15’teki resim]

Ağustos 1961’de evlendiğimiz gün

[Sayfa 15’teki resim]

Bugün Leida’yla