Balıkçılar bazen de açıklarda avlanırdı. Buralarda iki tekne beraber çalışırdı. Balıkçılar ağı iki tekne arasına gerer, sonra var güçleriyle kürek çekerek ağı salıvermeye devam eder ve balıkların etrafını daire şeklinde sararlardı. Ardından balıkçılar ağın köşelerindeki halatları çekerek, yakaladıkları balıkları tekneye boşaltırdı. Ağlar 30 metreden daha uzun olabilirdi. Derinlikleri ise yaklaşık 2,5 metreydi. Bu da koca bir balık sürüsünü avlamak için yeterliydi. Ağların üst kenarları şamandırayla su yüzeyinde tutulurdu, alt tarafında ise ağırlıklar olurdu. Balıkçılar saatlerce ağlarını tekrar tekrar atıp çekerlerdi.

Balıkçılar sığ sularda avlanırken farklı bir yöntem kullanırlardı. Tekne ağın bir ucuyla kıyıdan denize doğru açılır ve bir daire çizerek kıyıya geri gelirdi, böylece balıkları kapana kıstırırdı. Kıyıdakiler ise ağları çeker ve yakalanmış olan balıkları kıyıya boşaltırlardı. Ardından balıkları ayıklar ve işe yarayanları kaplara doldururlardı.

Yalnız bir balıkçı birçok tunç kancanın takılı olduğu bir olta veya küçük bir serpme ağ kullanırdı. Ağı serpmek için suya girip biraz ilerler, ağı kollarına yerleştirir ve ileri doğru atardı. Havada kubbe şeklini alan ağ suya iner ve batardı. Ardından balıkçı ortasındaki ipten çekerek ağı toplardı. İşler yolunda gittiyse birkaç balık yakalamış olurdu.

O dönemde ağlar pahalıydı ve bakımı zordu. Bu nedenle özenle kullanılırlardı. Balıkçılar zamanlarının büyük kısmını bu ağları onarmak, yıkamak ve kurutmakla geçirirlerdi. Aslında bunlar balıktan döndüklerinde yapmaları gereken rutin işlerdi (Luka 5:2). Örneğin İsa, Yakup ve kardeşi Yuhanna’ya ardından gelmelerini söylediğinde onlar teknelerinde ağlarını onarıyorlardı (Markos 1:19).