Skien cemaatinin coşkusu o zamanki tüm cemaatlerin ruhunu yansıtıyordu. Oradaki kardeşler civardaki şehirlerde, kasabalarda ve kırsal bölgelerde iyi haberi geniş çapta duyurdu. Hafta sonları sık sık, kamyonet ya da teknelerle iyi haberi duyurmak ve ibadetler düzenlemek için o bölgelere giderlerdi. Çok geçmeden o yörede yeni gruplar ve cemaatler kuruldu. Diğer cemaatler de faaliyetlerini yoğun şekilde sürdürüyordu.

O günlerde Bergen cemaatindeki tek birader olan Dahl’ı arayıp buldu. Dahl birader evinde cemaatin geri kalan fertleriyle, yani yedi hemşireyle birlikte ibadet yapmaya başlamıştı. Onlardan biri de o sırada Bergen’de oturan, daha önce sözünü ettiğimiz Helga Hess’ti. Torkel de bu küçük cemaate katıldı ve 1919’da Helga’yla evlendi.

Torkel gür sesli, korkusuz bir adamdı. Yıllar boyunca cemaatte umumi konuşma yapan tek birader o oldu. Hemen hemen her pazar konuşma yapar, din adamlarının ikiyüzlülüğünü ve sahte dinsel öğretilerini cesurca ortaya sererdi. Yapılacak konuşmalar genellikle gazetelerde ilan edilirdi ve ibadetlere katılan ilgi gösterenlerin sayısı o yöredeki Mukaddes Kitap Tetkikçilerinin sayısını kat kat aşardı.

Torkel dinleyicilerini hakikati insanlarla paylaşmaya teşvik ederdi. 1932’de dinleyiciler arasında Nils Raae de vardı. Nils hakikati bir yıldır biliyordu ama duyuru faaliyetine katılmak konusunda isteksizdi. Cemaat The Kingdom, the Hope of the World (Krallık, Dünyanın Ümidi) kitapçığıyla büyük bir duyuru faaliyetine başlayacaktı. Bu sırada Torkel tarla hizmetine katılmanın gereği hakkında bir konuşma yaptı. Nils duygularını şöyle dile getirdi: “Mükemmel bir konuşmaydı. Tüylerim diken diken oldu.” Konuşmanın sonunda Torkel, Yehova’nın İşaya 6:8’deki şu sözlerinden alıntı yaptı: “Kimi göndereyim, bizim için kim gidecek?” Ardından şöyle dedi: “Hepimiz İşaya gibi cevap verelim: ‘Ben giderim! Beni gönder.’” Bu tam da Nils ve karısının ihtiyacı olan şeydi. Hiç tereddüt etmeden hizmete başladılar.

Kardeşler sık sık Torkel ve Helga’nın evine giderdi. Hep hakikat hakkında konuşurlardı ve bu, yeni ve genç müjdecileri çok teşvik ederdi. Bergen’deki müjdeciler çoğunlukla civardaki bölgelere tekne ve kamyonetle şahitlik etmeye giderdi. Daha sonra tecrübelerini paylaşmak ve birlikte vakit geçirmek için bir araya gelirlerdi.

OSLO’DAKİ GAYRETLİ MÜJDECİLER

1920 ve 30’larda duyuru işi Oslo çevresinde de ilerliyordu. Müjdecilerden biri 1923’te vaftiz edilen Olaf Skau’ydu. O, 1927’de cemaatte hizmet yöneticisi olarak tayin edildi. Her işin altından kalkan, sevgi dolu bir gözetmen olarak yıllarca hizmet etti. Oslo’daki duyuru işini organize etti; ayrıca başkent yakınlarındaki bölgelere, hafta sonları otobüs veya kamyonetle şahitlik turları düzenledi. Gece geç saatlere kadar oturup haritalar çizer ve vaizlik turları planlardı.

Oslo’daki müjdeciler, pek çok şehir ve kırsal bölgede iyi haberi duyurdular. Sahalarının sınırları kentin güneyindeki Halden ve Fredrikstad’dan kuzeyindeki Hamar’a ve kentin doğusundaki Kongsvinger’dan batısındaki Drammen ve Hønefoss’a kadar uzanıyordu. Müjdeciler sabah 9’da sahaya varır ve bütün gün evden eve şahitlik ederdi. Ziyaretleri sırasında genellikle umumi ibadetler de düzenlerlerdi. Bu faaliyet sayesinde yeni grup ve cemaatlerin temeli atıldı; o bölgelerde yaşayan az sayıda kardeş de yapılanları çok takdir etti. 1935’te yapılan dokuz günlük bir özel faaliyet sırasında Oslo’daki 76 müjdeci 13.313 kitapçık verdi, yani müjdeci başına ortalama 175’ten fazla kitapçık!

[Sayfa 107’deki resim]

Skien cemaatinden kardeşler, bir kamyonetle iyi haberi civardaki bölgelerde duyurmaya giderdi