• Norveç
    Yehova’nın Şahitlerinin 2012 Yıllığı

    • BÜYÜK KALABALIK TEKNELERLE TOPLANIYOR

      Norveç’te duyuru işi ilk başladığında, onlarca adada ve uzak kıyı kesimlerinde yaşayan insanlara iyi haberi ulaştırmak çok zor bir işti. Bu nedenle 1928’de Büro motorlu bir tekne satın aldı. Bu tekne iki ya da üç öncünün kalabileceği kadar büyük ve Norveç’in girintili çıkıntılı sarp kıyılarında yol alabilecek kadar dayanıklıydı. Peki ama tekneyi kim kullanacaktı? Deneyimli öncü Karl Gunberg gönüllü oldu. Deniz kuvvetlerinde ve seyir öğretmenliği yaparak edindiği deneyimin çok yararı oldu. Elihu isimli ilk tekne Oslo’dan denize açıldı ve kıyı boyunca limanlarda dura dura güneye doğru yol aldı. Ancak 1929 kışında bir akşam, Stavanger açıklarında bir fırtınada büyük hasar gördü. Teknedeki kardeşler kıyıya sağ salim çıkınca herkes rahat bir nefes aldı.

      Kardeşler 1931’de başka bir tekne aldılar ve adını Ester koydular. Dümende yine Karl vardı ve ona iki birader eşlik ediyordu. Ester sonraki yedi yıl boyunca Norveç’in batısı ve kuzeyindeki sahaları taradı. 1932’de Karl “artık yeni maceralara atılmak için çok yaşlandığını” hissetti. Bu yüzden denizlere veda edip tekneyi Johannes Kårstad’a bırakarak Norveç’in doğusunda öncülük yapmaya başladı. 1938’de Ester’in yerini Ruth isimli tekne aldı ve 1940’ta II. Dünya Savaşı teknelerle yapılan duyuru işine son verene dek bu tekne kullanıldı. Denizci öncüler geniş bir alanı taradılar ve gittikleri her yerde çok sayıda yayın bıraktılar. 1939’da Ruth teknesiyle hizmet eden Andreas Hope ve Magnus Randal, sadece bir yılda 16.000’den fazla kitap, kitapçık ve dergi dağıttıklarını ve 2.531 kişiye gramofonla 1.072 konuşma dinlettiklerini rapor ettiler.

      Teknelerle iyi haberi duyuran kardeşler hem harika tecrübeler yaşadılar hem de muhteşem manzaralar gördüler. Andreas Hope “Her gün daha da kuzeye gidiyorduk” diyor. “Fiyortların arasından geçiyor ve görkemli burunların etrafından dolaşıyorduk. Manzara olağanüstü, heybetli ve tüyler ürperticiydi.” Kışın Kutup Dairesi’nin kuzeyinde “nefes kesici kuzey ışıklarının” dansını hayranlıkla seyrettiler. Yazın da “gece güneşinin parıltısı” göz kamaştırıyordu.

      GAYRETLİ BİR ÖNCÜ HEMŞİRE

      Öncülerin sayısı 1930’larda hızla arttı. İmkânları sınırlı olsa da çok büyük bir alanda iyi haberi duyurdular ve Kutsal Kitaba dayalı yayınlar dağıttılar. Bitmez tükenmez gayretleri ilerideki gelişmeler için sağlam bir temel hazırladı.

      Bu öncülere bir örnek Solveig (Sulvey) hemşireydi. Oslo’da yaşayan Solveig Løvås (sonraki soyadı Stormyr) hakikati arıyordu ve çeşitli dinsel toplantılara katılmıştı. Bir gün Yehova’nın Şahitlerinin ibadetine katıldı ve Kutsal Kitapla ilgili hakikati bulduğunu fark etti. 1933’te vaftiz edildi ve iki yıl sonra öncü olarak hizmet etmek için Norveç’in kuzeyine gitti. Çocuk felci geçirdiği için aksayarak yürümesine rağmen Solveig hemşire, altı yılda Bodø’nün güneyinden ta Kirkenes’e kadar neredeyse tüm şehirlerde, kasabalarda, balıkçı köylerinde ve daha küçük yerleşim yerlerinde iyi haberi duyurdu. Binlerce insan yayınlarımızdan aldı. Solveig sadece bir yılda 1.100’den fazla kişinin dergilerimize abone olmasını sağladı.

      Solveig’in mesajına büyük ilgi gösterenlerden biri, Vesterålen’in Hennes köyünde yaşayan marangoz Dag Jensen’dı. Dag yıllarca yayınlarımızı hakikate ilgi gösteren kişilerden almıştı. Solveig, ziyareti sırasında onu dergilere abone etti ve şahitlik etmek için başka sahalara gitti. Dag elinde bulunan az sayıdaki yayını ilgi gösteren başka kişilere ödünç vererek kendi başına iyi haberi duyurmaya başladı.

      Solveig hemşire, Andøya Adası’ndayken balıkçıların kaldığı bir barakaya gitti. Bu iriyarı adamlara cesurca şahitlik etti, gramofondan konuşmalar dinletti ve dergilerimize abone olabileceklerini söyledi. Frits Madsen adında genç bir balıkçı hakikate ilgi gösterdi ve dergilerimize abone oldu. Solveig o sahayı bitirince başka yerlere gitti. O zamanlar iş böyle yürüyordu; öncüler iyi haberi duyurur, ilgi gösteren insanlar bulur, yayın bırakır, onları dergilere abone eder ve sonra da yeni sahalara giderlerdi. Peki ilgi gösteren tüm bu insanlara nasıl yardım edilebilirdi?