Pedro, henüz bir buçuk yaşındayken kaybettiği annesini fazla hatırlamıyor. Beş yaşına geldiğinde, babası da ölmüş. Böylece Pedro kardeşleriyle birlikte yapayalnız kalmış. Yehova’nın Şahitleri daha önce babasını ziyaret ettiklerinden, Pedro ve ağabeyleriyle Mukaddes Kitap tetkikine başlanmış.

Pedro şunları anlatıyor: “Hemen ertesi hafta ibadetlere katılmaya başladık. Kardeşlerle birlikte oldukça, bize gösterdikleri sevgiyi hissedebiliyorduk. Cemaat benim için bir sığınak gibiydi, çünkü birader ve hemşireler sanki ana babammış gibi bana sevgi ve şefkat gösteriyordu.” Pedro cemaat ihtiyarlarından birinin onu evine davet ettiğini hatırlıyor. Orada aileyle birlikte sohbet ediyor ve iyi vakit geçiriyordu. İmanı hakkında 11 yaşındayken vaaz etmeye başlayan ve 15 yaşında vaftiz edilen Pedro, “bunlar değer verdiğim anılar” diyor. Cemaattekilerin yardımıyla ağabeyleri de aynı şekilde ruhi yönden büyük ilerleme gösterdi.

David’in durumuna da bakalım. Ana babası ayrıldığında onu ve ikiz kız kardeşini terk ettiler. Onları büyük anne babaları ve bir teyzeleri büyüttü. “Büyüyüp durumumuzu fark ettiğimizde güvensizlik ve üzüntü içinde kalmıştık. Bize dayanak olacak bir şeye ihtiyacımız vardı. Teyzem Yehova’nın Şahidi oldu ve bu sayede Mukaddes Kitaptan hakikat öğretimini aldık. Kardeşler bize şefkat ve dostluk gösterdi. Bizi çok seviyorlardı ve hedeflere ulaşmamız ve Yehova için çalışmaya devam etmemiz için bizi teşvik ediyorlardı. On yaşlarındayken bir hizmet-yardımcısı beni alıp tarla hizmetine çıkarırdı. Başka bir kardeş büyük ibadetlere katıldığımda masraflarımı karşıladı. Hatta bir birader, İbadet Salonunda bağış verebilmem için bana yardım etti.”

David 17 yaşında vaftiz edildi ve daha sonra Yehova’nın Şahitlerinin Meksika’daki bürosunda hizmet etmeye başladı. Şimdi hâlâ şunu kabul ediyor: “Eğitilmemde katkısı olan ve bana yararlı öğütler veren birkaç ihtiyar var. Bu sayede güvensizlik ve yalnızlık duygularını yenebiliyorum.”

Başka bir cemaat ihtiyarı, öksüzlere ve dullara yardım etme konusunda kendi deneyimi hakkında şöyle diyor: “İsa’nın takipçilerine özgü sevgiye öksüzlerin dullardan daha çok ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Öksüzlerin, hem annesi hem de babası olan çocuklara ve ergenlik çağındaki gençlere göre reddedilmişlik duygusuna daha kolay kapıldıklarını fark ettim. Kardeş sevgisini birçok şekilde hissetmeye ihtiyaçları var. İbadetlerden sonra nasıl olduklarını sormak için onları aramak iyi oluyor. Evli bir birader var; çok küçük yaşta öksüz kalmış. İbadetlerde onu her zaman sıcak şekilde selamlıyorum ve o da bana sarılıyor. Bu gerçek kardeşlik sevgisinin bağlarını güçlendiriyor.”