Çocuklarıma Ruhen Yardım Ediyorum

Oğullarım, ibadetlerde ve iyi haberi duyurma işinde daima yanımdaydılar, fakat bazı olaylar onların Mukaddes Kitap bilgisinde gerçekten ilerlediklerini görmemi sağladı. Bir gün altı yaşındaki oğlum Masahiko evin dışında oynarken birden bir gürültü koptu ve birinin çığlık attığını duydum. Bir komşumuz koşarak eve geldi ve çığlık çığlığa, oğluma araba çarptığını söyledi. Acaba öldü mü, diye düşündüm. Sakin olmaya çalışıp dışarı fırladım. Paramparça olmuş bisikletini görünce başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Ama sonra onun hafif yaralanmış şekilde bana doğru geldiğini gördüm. Bana sımsıkı sarılıp “Anne, Yehova bana yardım etti, değil mi?” diye sordu. Onun yaşadığını görüp bu güzel sözleri duyunca gözyaşlarıma hâkim olamadım.

Başka bir gün, hizmetteyken yaşlı bir adamla karşılaştık. Adam “Bu küçücük çocuğu böyle peşinizden sürükleyerek ne yaptığınızı sanıyorsunuz? Zavallı çocuk!” diye bağırdı. Benden önce sekiz yaşındaki oğlum Tomoyoshi cevap verdi: “Amca, annem beni zorlamıyor ki. Ben Yehova’ya hizmet etmek istediğim için iyi haberi duyuruyorum.” Yaşlı adam bakakaldı ve söyleyecek söz bulamadı.

Oğullarım ruhi anlamda yetimdi. Onlara Mukaddes Kitabı öğretmek bana düşüyordu, halbuki ben kendim daha birçok şey öğrenmeliydim. Sevgimi ve imanımı artırmaya, daha fazla gayret etmeye ve iyi bir örnek sergilemeye çalıştım. Her gün çocukların önünde Yehova’ya teşekkür ediyordum. İyi haberi duyururken yaşadıklarımı onlarla paylaşıyordum. Bu onları teşvik etti. Daha sonra neden öncü oldukları, yani neden iyi haberi duyurma işinde tamgün hizmet ettikleri sorulduğunda şu cevabı verdiler: “Öncü olarak hizmet etmenin annemizi mutlu ettiğini gördük, biz de mutlu olmak istedik.”

Babaları ya da cemaatteki başka bir kardeş hakkında olumsuz konuşmamaya çok dikkat ediyordum. Olumsuz konuşmaların çocuklarım üzerinde zararlı bir etkisi olabileceğini fark etmiştim. Sadece hakkında konuşulan kişiye değil bunları söyleyen kişiye duydukları saygıyı da yitirebilirlerdi.

Tayvan’daki Şahitlerle olan arkadaşlığımız bizi çok güçlendirdi. Görevli vaiz bir çift olan Harvey ve Kathy Logan bize çok yardımcı oldular. Logan birader çocuklarıma ruhi anlamda babalık etti. Onlara, Yehova’ya hizmet etmenin tatsız tuzsuz, donuk bir yaşam sürmek anlamına gelmediğini gösterdi. Öyle sanıyorum ki oğullarım, Yehova’ya hizmet etmeye Tayvan’da karar verdiler.

Tomoyoshi ve Masahiko, Tayvan’daki Amerikan okuluna gittiler ve orada İngilizce’nin yanı sıra Çince de öğrendiler. Bu eğitim onları ileride gerçek Tanrı Yehova’ya sunacakları hizmet için donattı. Bizim için çok zor olabilecek bir dönemi, nimetlerini hâlâ tattığımız bir döneme dönüştürdüğü için Yehova’ya minnettarım. Tayvan’da unutulmaz bir üç buçuk yıl geçirdikten sonra ailece Japonya’ya döndük.

Artık oğullarımız delikanlılık çağına gelmişlerdi ve bağımsız olmak istiyorlardı. Mukaddes Kitap ilkeleri hakkında akıl yürütebilmelerine yardımcı olmak için onlarla saatlerce konuştum ve Yehova bu zor dönemi atlatmalarına yardımcı oldu. Tomoyoshi liseyi bitirdikten sonra öncülük yapmaya başladı. Öncülüğünün ilk birkaç yılında dört kişinin kendini Yehova’ya adayıp vaftiz edilmesine yardımcı oldu. Masahiko da ağabeyini örnek aldı ve ortaokulu bitirir bitirmez öncü oldu. O da öncülüğünün ilk dört yılında dört gencin Şahit olmasına yardım etti.

Bunu izleyen yıllarda Yehova çocuklarımı daha da çok bereketledi. Tomoyoshi, benim Mukaddes Kitaptaki hakikatleri anlamasına yardım ettiğim bir bayanın eşiyle inceleme yaptı. Bu çiftin iki kızı da Şahit oldu. Daha sonra Tomoyoshi onları büyük kızı Nobuko’yla, Masahiko da küçük kızları Masako’yla evlendi. Şimdi Tomoyoshi ve Nobuko Yehova’nın Şahitlerinin Brooklyn’deki (New York) dünya merkez bürolarında hizmet ediyorlar. Masahiko ve Masako da Paraguay’da görevli vaizlik yapıyorlar.