Hafeni’nin yaşadıklarını düşünelim. Zambiya’da doğan Hafeni komşu ülkelerdeki sığınmacı kamplarında büyüdü. “Aileme ve başkalarına yapılan haksızlıklar ve acımasız davranışlar yüzünden çok öfkeliydim” diyor. Bu nedenle o, anne babasının da üye olduğu militan örgüte katıldı.

Hafeni hayatının o dönemini şöyle anlatıyor: “Hikâyemizin en acı tarafı, bir sığınmacı olarak yaşamanın açtığı duygusal yaralardı. . . . . Çocuklar anneleri, babaları ve kardeşlerinden koparıldı. Çünkü savaşabilecek yaşta olanlar savaşa gönderildi ve birçoğu bir daha dönmedi. Mesela ben babamı hiç tanımadım, bir fotoğrafını bile görmedim. Sadece bir çatışmada öldüğünü biliyorum. Tüm bunların duygusal izlerini hâlâ taşıyorum.”

İSPANYA’DA yaşayan Joseba, militan bir örgüte katılma nedenini şöyle açıklıyor: “O sırada yaşadığımız baskı ve haksızlıklar dayanılmaz hale gelmişti. Yaşadığım Bilbao şehrinde polisler baskınlar yapıp insanları döverek tutuklarlardı.”

“Bir gün polislerin bu yaptıklarıyla ilgili fikrimi söylediğim için ben de tutuklandım. İçimi öyle bir öfke kapladı ki, durumu düzeltmek için bir şeyler yapmaya ve gerekirse şiddet kullanmaya karar verdim.”

Örneğin bir önceki makalede adı geçen Hafeni şöyle diyor: “Topraklarımız haksız şekilde elimizden alındı. Hayvanlar kendi bölgelerini korumak için savaştığına göre, bizim de kendi topraklarımız ve haklarımız için savaşmamız en doğal şey gibi görünüyordu.”

Yüreklere Kazınmış

Daha önce sözü edilen Joseba tutuklu olduğu sırada kötü muamele gördü. O şöyle diyor: “Bana vahşice davranmaları onlara duyduğum nefreti haklı görmemi sağladı. Durumun değişmesi için canımı vermem gerekse bile buna değerdi.”

Hafeni şöyle anlatıyor: “Sığınmacı kamplarında kaldığımız sırada düzenlenen mitinglerde, beyazların siyahlara üstünlük sağlamak için sürekli yeni yollar aradıkları anlatılıyordu.” Peki bunun nasıl bir etkisi oldu?

Hafeni, “Beyazlara karşı nefretimin gitgide arttığını hissettim” diyor. “Onların hepsine şüpheyle bakardım. Bir yerden sonra artık daha fazla dayanamadım ve bizim neslimizin bir şeyler yapması gerektiği sonucuna vardım.”

Yüreklere Erişen Bir Kitap

Hafeni 1990’lı yıllarda dini görüşlerini sorgulamaya başladı ve bir Kutsal Kitap edinmeye karar verdi. Şöyle diyor: “Okumaya İncil kayıtlarından [Matta, Markos, Luka ve Yuhanna’dan] başladım. Orada İsa’nın hayatı anlatılıyor. Bu kayıtları okurken onun kişiliğinden, örneğin iyilikseverliği ve insanlar arasında ayrım yapmamasından çok etkilendim. Bunları öğrenmek bende sıcak duygular uyandırdı.”

Hafeni Kutsal Kitabı okumaya devam etti. O, “Tanrı’nın bakış açısını anlamama, özellikle Elçiler kitabının 10. bölümünün 34 ve 35. ayetleri yardım etti” diyor. Orada şunlar yazar: “Tanrı taraf tutmuyor, her millette Kendisinden korkan ve doğruluktan ayrılmayan kişi O’nun gözünde makbuldür.”

Hafeni şöyle devam ediyor: “Şunu anladım ki, milliyetçiliğin, kabileler arası nefretin ve ırksal önyargının asıl sorumlusu insanlardır. Kutsal Kitaptaki mesajın insanların düşünce tarzını değiştirebileceğini fark ettim. Aslında hayattaki en önemli şey, Tanrı’nın onayını kazanmak. Bu herhangi bir kabile, ırk ya da renk için savaşmaktan daha önemli.”

Önceki makalede sözleri alıntılanan Joseba küçük bir komando birliğinin başı olarak bir polis karakolunu bombalamayı planlıyordu. “Saldırımızı gerçekleştiremeden tutuklandım ve iki yıl hapiste yattım” diyor. Bir süre sonra eşi Luci, Yehova’nın Şahitlerinin yardımıyla Kutsal Kitabı incelemeye başladı. Daha sonra Joseba da onların sohbetlerine katıldı.

Joseba şunları anlatıyor: “İsa’yı daha yakından tanıdıkça ona benzemek istedim. Onun şu sözü beni gerçekten çok etkiledi: ‘Kılıç tutanların hepsi kılıçla yok olacak.’ Bunun doğru olduğunu biliyordum” (Matta 26:52). “Suikast düzenlemek, ölen kişinin aile fertlerinde nefret ve öç alma isteği uyandırmaktan başka bir işe yaramaz. Şiddet daha iyi bir dünya değil, ancak acı getirir.” Böylece Joseba düşünce tarzını değiştirmeye başladı.

Hafeni ve Joseba, Kutsal Kitapta öğretilenlerin insanın hayatını ne kadar derinden etkileyebileceğini bizzat gördüler.

Sevgiye Dayanan Kardeşlik Birliği

Hafeni, Yehova’nın Şahitlerinin ibadetlerine katılmaya başladığında farklı ırklardan insanlar arasındaki uyumu görmekten çok etkiledi. “Beyaz insanlarla yan yana oturmak çok heyecan vericiydi” diyor. “Hayatım boyunca beyaz birine kardeşim diyebileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. Doğru dini bulduğumdan iyice emin oldum, çünkü Şahitler farklı ırklardan gelmelerine rağmen birbirlerini gerçekten seviyordu ve aralarında hep aradığım birlik vardı.”

İlk makalede anlatılan bombalamada, birkaç arkadaşı gibi Andre de ölebilirdi. Bombayı bir militan örgüt yerleştirmişti. Andre daha sonra, Kutsal Kitabın ‘birbirinizi gönülden bağışlayın’ öğüdünü öğrendi ve uyguladı (Koloseliler 3:13). Bombalamayı üstlenen örgüte yıllar sonra üye olan Hafeni de, sonradan Kutsal Kitaptaki ilkeleri uygulamayı öğrendi ve şiddeti reddetti (Mezmur 11:5). Bugün ikisi de Yehova’nın Şahidi ve Şahitlerin bir Afrika ülkesindeki tercüme bürosunda omuz omuza hizmet ediyorlar.

[Sayfa 7’deki pasaj]

Hafeni ve Joseba, Kutsal Kitapta öğretilenlerin insanın hayatını ne kadar derinden etkileyebileceğini bizzat gördüler

Kutsal Kitaptaki ilkeleri uygulamak Hafeni’yle Andre’nin birbirlerine gerçek sevgi duymalarını sağladı