Günümüzde zenginlerle yoksullar arasında her zamankinden daha büyük bir tezat var. Filipinler’de nüfusun üçte biri, günde 1 dolardan daha az parayla geçiniyor; genelde bu para zengin ülkelerde birkaç dakikada kazanılıyor. Birleşmiş Milletler Human Development Report 2002’ye göre, “dünya nüfusunun yüzde 5’ini oluşturan en zenginlerin geliri, yüzde 5’i oluşturan en yoksulların gelirinden 114 kat fazla.”

The New York Times gazetesi, ABD Nüfus İdaresi’nin 2001 yılı raporundan alıntı yaptı. Bu raporda, Amerika Birleşik Devletleri’nde zenginlerle yoksullar arasındaki uçurumun giderek büyüdüğü bildiriliyor ve şöyle deniyordu: “Geçen yıl ülkenin tüm gelirinin yüzde 50’sini nüfusun beşte birini oluşturan en zengin kişiler alırken, . . . . yine nüfusun beşte birini oluşturan en yoksul kişiler yüzde 3,5’ini aldı.” Başka ülkelerde ise, durum ya aynı ya da daha kötü. Dünya Bankasının hazırladığı bir rapor, dünya nüfusunun yaklaşık yüzde 57’sinin günde 2 dolardan daha az bir parayla geçindiğini gösterdi.

Bu da yetmezmiş gibi, 2002 yılında, şirketlerin üst düzey yöneticilerinin kuşkulu yollarla zenginleştiğini bildiren raporlar milyonlarca kişiyi rahatsız etti. Bu şirket yöneticileri açıkça yasadışı bir şey yapmamış olsalar da, Fortune dergisinin belirttiği gibi, birçok kişi, onların “zenginliğinin aşırı, olağanüstü ve tiksindirici olduğunu” düşündü. Dünyada olup bitenleri düşünen birçok kişi, pek çok insan yoksulluk içinde yaşarken, aşırı ölçüde büyük paraların –tahminen yüz milyonlarca doların– birkaç kişinin elinde bulunmasının haklı görülmesine şaşırıyor.