Daha sonraları vaaz etme faaliyeti ve bunun sonucunda tutuklanmalar, hapse atılmalar da yaşamımın olağan olayları haline geldi. Bundan ötürü müstakbel eşime, “Onunla evlenecek olursan hapse gireceğin kesin!” demeleri şaşılacak bir şey değildi. Yine de bunlar gerçekten ağır tecrübeler sayılmazdı. Genellikle hapiste bir gece kaldıktan sonra, Şahit kardeşlerimizden biri bizi kefaletle serbest bıraktırıyordu.

Vaaz faaliyetinde payım arttıkça, hapishaneyi de daha sık ziyaret eder olmuştum. Bir keresinde, uzun süredir Yehova’nın sadık bir hizmetçisi olan Mike Miller ile aynı hücreye kondum. Beton zeminde oturduk ve konuştuk. Aramızdaki yapıcı ruhi sohbet beni fazlasıyla kuvvetlendirdi. Buna rağmen daha sonraları zihnimde bir soru doğdu: ‘Ya bir yanlış anlama yüzünden birbirimizle konuşmuyor olsaydık?’ Hapiste bu sevgili iman kardeşimle geçirdiğim zaman, bana yaşamımdaki en güzel derslerden birini verdi: Kardeşlerimize ihtiyacımız var; bu nedenle birbirimize karşı bağışlayıcı ve şefkatli olmalıyız. Aksi takdirde, resul Pavlus’un şu yazdıkları geçerli olacaktır: “Fakat . . . birbirinizi ısırıyor ve yiyorsanız, sakının ki, birbiriniz tarafından telef edilmiyesiniz.”—Galatyalılar 5:15.