Onlara Kutsal Kitaptan, İsa’nın bir takipçisinin yaşamını bir koşuya benzeten ayetleri göstermek çok hoşuma gitti. Bizler sonunda sonsuz yaşam ödülü olan bir koşudayız (2. Timoteos 2:5; 4:7, 8).

Gerçek şu ki, anlamlı bir yaşamın ve gerçek mutluluğun sırrı yarışları kazanmak değil, yaptıklarımızla Yaratıcımızı memnun etmektir. Diğer atletlerle yaptığım sohbetler sayesinde bazıları yaşamının amacını yeniden gözden geçirdi ve birkaçı benim de hayatımı değiştiren hakikatleri benimsedi. Onların birçoğunun, atletizmde göstermiş olduğu gayreti Tanrı’ya hizmet ederken de gösterdiğini görmek beni çok mutlu ediyor.

Tüm bu yıllar boyunca birçok kişinin, yaşam koşusunda, yani Tanrı’nın yeni dünyasındaki “gerçek yaşam” için koşulan koşuda ilerlemesine yardım ettim (1. Timoteos 6:19). Bir atleti potansiyeline ulaşması için eğitmek onu anlamayı gerektirir. Antrenörü onun güçlü yönlerini geliştirmesine, zayıf yönlerini de en aza indirmesine yardım etmelidir. Onu çalışmaya devam edip yapabileceğinin en iyisini yapmak üzere gayretlendirmelidir.

Elçi Pavlus Korintoslulara yazdığı birinci mektubunda İsa’nın takipçilerini koşuculara benzetmişti. İkisinin arasında ne kadar çok benzerlik olduğunu zaman geçtikçe daha iyi anlıyorum. Başarılı bir atlet kazanmayı sadece hayal etmekle kalmaz, tüm dikkatini kendini geliştirmeye verir. Önüne gerçekçi hedefler koyar ve bunlara ulaşmak üzere planlı şekilde çaba harcar. Eğer dikkati dağılır ve çabalamayı bırakırsa yaptığı her şey boşa gider. Benzer şekilde İsa’nın gerçek bir takipçisi de gözünü hedefinden ayırmamalıdır.

Başarılı bir atlet ayrıca belli bir beslenme programına bağlı kalır, yani bu konuda da disiplinlidir. İsa’nın bir takipçisi için de aynı şey geçerlidir. O, Pavlus’un söylediği gibi “cinlerin sofrasına” katılmaz, zihnini onların ahlaksızlığı destekleyen propagandasıyla beslemez. Bunun yerine Tanrı’nın, Kutsal Kitap aracılığıyla sağladığı zengin ruhi gıdayla beslenir (1. Korintoslular 10:21). Ayrıca iyi bir atlet zorluklarla karşılaştığında pes etmez. Hatasını kabul eder ve gerekli düzeltmeleri yapar. Benzer şekilde Pavlus “ben amaçsızca koşmuyorum” diye yazmıştı; o, yaşam koşusunda saf dışı kalmamak için ‘bedenini yumruklayıp onu köle gibi hükmü altına aldığını’ söylemişti (1. Korintoslular 9:24-27).

Eşimle birlikte düzenli olarak bir spor salonuna giderek hâlâ formumuzu koruyoruz. Yine de bizim için en önemli şey, insanları muhteşem şekilde yaratan Yehova’ya hizmet etmek (Mezmur 139:14). Tanrı’nın gelecekte kuracağı yeni dünyadaki “gerçek yaşam” ödülünden gözümüzü ayırmıyoruz (1. Timoteos 4:8).

Pavlus eski zamanlarda yaşamış sadık kişilerden oluşan ‘büyük bir şahitler bulutundan’ bahsettikten sonra şu öğüdü verdi: “Biz de her türlü ağırlığı ve bizi kolayca saran günahı üzerimizden atalım ve önümüze konulan koşuyu tahammülle koşalım” (İbraniler 12:1). Hayatta bu koşuyu koşmak kadar önemli bir şey olamaz. Çünkü bu koşuyu başarıyla tamamlayanların hepsi sonsuz nimetler elde edecek (2. Timoteos 4:7, 8).