Suçluluk Duygusuyla Mücadele

Annette hâlâ bu duyguyla mücadele ediyor. Şöyle söylüyor: “Kendi kendimin en büyük düşmanıyım. O geceyi sürekli zihnimde yeniden yaşıyorum. Sanki onunla yeterince mücadele etmemişim gibi hissediyorum. Ama bıçaklanınca korkudan donup kalmıştım, artık hiçbir şey yapamazdım. Yine de içimden bir ses ‘yapmalıydın’ diyor.”

Figen de suçluluk duygusuyla savaşıyor. Şöyle diyor: “İnsanlara o kadar çok güvenmemeliydim. Annemler bir kural koymuştu. Kız kardeşimle sokakta oynarken asla birbirimizden ayrılmamalıydık. Fakat onları dinlemedim. Bu şekilde komşumuza beni incitmesi için fırsat verdiğimi düşünüyorum. Olanlar ailemi çok etkiledi. Çektikleri acılardan kendimi sorumlu hissediyorum. Beni en çok üzen bu.”

Eğer sen de Annette veya Figen gibi hissediyorsan, suçluluk duygusuyla nasıl başa çıkabilirsin? Öncelikle, şunu asla aklından çıkarma: Bu olayda senin hiçbir payın yoktu. Meseleyi küçümseyen bazı insanlar “erkektir yapar” der ve tecavüz kurbanlarının buna davetiye çıkardığını söyler. Fakat hiçbir davranış tecavüze mazeret olamaz. Eğer böyle korkunç bir olay yaşadıysan, suçlu olan kesinlikle sen değilsin!

Elbette “sen suçlu değilsin” demek kolay, ama buna inanmak çok zor olabilir. Bazıları olanları kimseyle konuşmuyor ve suçluluk gibi olumsuz duygularla kendilerini yiyip bitiriyorlar. Fakat sessiz kaldığında bundan kim kârlı çıkıyor? Sen mi, sana cinsel tacizde bulunan kişi mi? Kendine karşı sorumlusun, bu yüzden önündeki diğer seçeneği düşünmelisin.

Olanları Anlat

Kutsal Kitap, Eyüp peygamberin en sıkıntılı zamanında şöyle dediğini söyler: “Derdimi ortaya dökeceğim. İçimin acısıyla konuşacağım!” (Eyüp 10:1). Aynısını yapmanın sana da yararı olur. Güvendiğin bir dostunla olanlar hakkında konuşman yavaş yavaş olayı kabullenmene ve huzur bulmana yardım edebilir.

Hatta Yehova’nın Şahidiysen olanları cemaatinizdeki bir ihtiyara anlatman çok önemli. Sevgi dolu gözetmenlerin teselli sözleri seni başka birinin günahıyla kirlenmediğine ikna edebilir. İhtiyarların desteğini gören Annette şöyle anlatıyor: “Çok yakın bir dostumla konuştum. O da beni cemaatimdeki bazı ihtiyarlarla konuşmaya teşvik etti. İyi ki bunu yapmışım. Onlar defalarca benimle birlikte oturup tam da duymaya ihtiyacım olan şeyi, yani olanların benim suçum olmadığını söylediler. Olanlarda benim hiçbir suçum yoktu.”

Yaşadıklarını ve duygularını anlatman öfke ve kızgınlığın seni yiyip bitirmesine engel olabilir (Mezmur 37:8). Ayrıca bu, belki de yıllardan beri ilk kez huzur bulmana yardım edebilir. Figen anne babasıyla konuştuktan sonra bunu bizzat yaşadı. Şöyle diyor: “Bana çok destek oldular. Konu hakkında konuşmam için beni cesaretlendirdiler. Bu üzüntümü ve öfkemi aşmama yardım etti.” Dua etmek de Figen’i çok rahatlattı. Şöyle anlatıyor: “Özellikle de hiç kimseyle konuşamayacağımı hissettiğim zamanlarda Tanrı’yla konuşmak bana çok yardım etti. Dua ederken içimi O’na rahatça dökebiliyorum. Bu bana gerçek bir huzur veriyor.”e

Aldığın yara zamanla kapanabilir (Vaiz 3:3). Kutsal Kitapta “yele karşı sığınak, yağmur fırtınasına karşı korunak” gibi oldukları söylenen cemaat ihtiyarlarına ve sana destek olacak başka dostlarına güven (İşaya 32:2). Fiziksel ve duygusal sağlığına dikkat et. Yeterince dinlen. En önemlisi de her tesellinin kaynağı olan Yehova Tanrı’ya güven. O’nun şu vaadini gerçekleştirmesine çok az kaldı: “Kötülerin kökü kazınacak, fakat Yehova’ya ümit bağlayanlar yeryüzünü mülk edinecek” (Mezmur 37:9).