Ruhçulukla uğraşanlar, ölüm sırasında canın veya “bedenleşmiş ruhun”, tıpkı bir kelebeğin kozasından çıkması gibi, bedenden ayrıldığını açıklarlar. Onlar ruhun, önceki bir yaşamda işlenmiş günahlardan arınmak amacıyla daha sonra insan olarak yeniden bedenleştiğine inanırlar. Fakat önceki hayatta işlenen günahların hatırlanması söz konusu olamaz. The Gospel According to Spiritism adlı kitap, “Tanrı geçmişin üzerine bir örtü çekilmesini uygun gördü” der.

Acıların Nedeni Nedir?

İnsanların çektikleri acıların çoğu hikmetsiz, tecrübesiz hatta kötü insanların yaptıklarından kaynaklanır. Peki sorumluluğun doğrudan insanlara yüklenemeyeceği feci olaylar için ne denebilir? Örneğin, neden kazalar ve doğal felaketler oluyor? Neden bazı çocuklar anomalilerle doğuyor? Allan Kardec bunları ceza olarak gördü. O şunları yazdı: “Eğer cezalandırılıyorsak, o zaman bir suç işlemiş olmalıyız. Eğer o suç şimdiki yaşamda işlenmemişse, geçmiş bir yaşamda işlenmiş olmalı.” Ruhçulukla uğraşan kişilere şu şekilde dua etmeleri öğretiliyor: “Ya Rab, Sen salt adaletsin. Bana göndermek üzere seçtiğin hastalık hak edilmiş olmalı. . . . . Onu geçmişimin bir kefareti, imanımın ve Senin kutsal iradene teslimiyetimin bir kanıtı olarak kabul ediyorum.”—The Gospel According to Spiritism.

İsa böyle bir şey öğretti mi? Hayır. İsa Mukaddes Kitabın şu ifadesini çok iyi biliyordu: “Onların hepsini vakit ve tali (beklenmedik olaylar) karşılar.” (Vaiz 9:11) O, bazen kötü şeylerin olduğunu biliyordu. Fakat bunların günahların bir cezası olması gerekmez.

İsa’nın yaşamındaki şu olayı düşünün: “[İsa] geçerken, anadan doğma kör bir adam gördü. Şakirtleri ondan sordular: Rabbi, bu adamın kör doğması için kim günah işledi, bu mu, yoksa anası babası mı?” İsa’nın verdiği yanıt çok aydınlatıcıydı: “Ne bu günah işledi, ne de anası babası; ancak Allahın işleri onun üzerinde gösterilsin diye oldu. Bu şeyleri dedikten sonra, yere tükürdü, tükürükle çamur yaptı, çamuru onun gözlerine sürdü; ve ona dedi: Git, Siloam . . . . havuzunda yıkan. O da gidip yıkandı, ve görmekte olarak geldi.”—Yuhanna 9:1-3, 6, 7.

İsa’nın sözleri gösterdi ki, doğuştan kör olmasından ne bu adam ne de ana babası sorumluydu. Dolayısıyla İsa, adamın önceki bir yaşamında işlediği günahlar için cezalandırıldığı fikrini de desteklemedi. Gerçi, İsa tüm insanların günahı miras aldığını biliyordu. Fakat onlar doğmadan önce işlemiş oldukları günahları değil, Âdem’in günahını miras alırlar. Âdem’in günahından dolayı, tüm insanlar fiziksel olarak kusurlu doğar, hastalık ve ölüme tabi olurlar. (Eyub 14:4; Mezmur 51:5; Romalılar 5:12; 9:11) Aslında bu, İsa’nın çare olması için gönderildiği bir durumdu. Vaftizci Yahya, İsa’nın “dünyanın günahını kaldıran Allah Kuzusu” olduğunu söyledi.—Yuhanna 1:29.a

Ayrıca şu noktaya da dikkat etmek gerek. İsa, bir gün kendisinin gelip adamı iyileştirebilmesi için, Tanrı’nın, adamın kasten kör olarak doğmasını sağladığını söylemedi. Bu çok acımasız ve bencilce bir davranış olurdu! Bu davranış Tanrı’ya onur verir miydi? Hayır, o kör adamın mucizevi şekilde iyileştirilmesi ‘Tanrı’nın işlerinin gösterilmesini’ sağladı. İsa’nın yaptığı diğer birçok iyileştirme gibi, bu olay da Tanrı’nın acı çeken insanlara karşı duyduğu içten sevgiyi yansıttı ve insanların çektiği tüm hastalıkları ve acıları Kendi belirlediği vakitte sona erdireceğine dair vaadine olan güveni pekiştirdi.—İşaya 33:24.

Gökteki Babamızın, acılara neden olmak yerine, ‘dileyenlere iyi şeyler’ verdiğini öğrenmek teselli edici değil mi? (Matta 7:11) Körlerin gözleri açıldığında, sağırların kulakları işittiğinde ve sakat olanlar yürüdüğünde, sıçrayıp koştuğunda, bütün bu işler Yüce Olan’a büyük onur verecek.—İşaya 35:5, 6.