Yunus Ninevelilerin ilgisini çekmeyi başardı. Şüphesiz kendini düşmanca bir tepkiye hazırlamıştı; hatta halkın şiddete başvuracağını düşünmüş olmalı. Bunun yerine beklenmedik bir şey oldu. Halk onu dinledi. Sözleri büyük bir hızla yayıldı. Çok geçmeden tüm şehir Yunus’un hüküm mesajını konuşmaya başlamıştı. Yunus, kaydında şöyle anlatıyor: “Nineve halkı Tanrı’ya iman etmeye başladı; oruç ilan ettiler, en büyüğünden en küçüğüne kadar hepsi çula sarındı” (Yunus 3:5). Halkın tümü, zengini yoksulu, güçlüsü zayıfı, genci yaşlısı aynı tövbekâr tutumu sergiledi. Kısa sürede bu durumdan kralın da haberi oldu.

Kral da Tanrı’dan korkmaya başladı. Tahtından kalktı, ihtişamlı giysilerini çıkarıp halkı gibi çula sarındı, hatta “külde oturdu.” Yanındaki yetkililerle birlikte, halkın kendi kendine başlattığı orucu resmi bir eyleme dönüştüren bir buyruk çıkardı. Herkesin hatta hayvanlarının bile çula sarınmasını emretti.c Halkının kötülükten ve zorbalıktan suçlu olduğunu alçakgönüllülükle kabul etti. Ayrıca gerçek Tanrı’nın onların tövbesini gördüğünde yumuşamasını ümit ettiğini şu sözlerle belirtti: “Belki Tanrı fikrinden vazgeçer . . . . ve öfkesinden döner de yok olmayız” (Yunus 3:6-9).

Bazı eleştirmenler Ninevelilerin tutumlarını bu kadar çabuk değiştirmesine şüpheyle bakıyor. Fakat Kutsal Kitap bilginleri eski çağlardaki buna benzer halkların batıl inançlarına ve değişken yapılarına dikkat çekerek böyle bir değişikliğin normal olduğunu söylüyor. Her ne olursa olsun bizzat İsa Mesih Ninevelilerin tövbe ettiğinden bahsetmişti (Matta 12:41). İsa bundan emindi çünkü bu olaylara gökten tanık olmuştu (Yuhanna 8:57, 58).