Bu terim, kişisel olarak okunmaya değer görülmekle birlikte, Tanrı ilhamı olduğuna ilişkin kanıt içermeyen ve asıl kaynağı hakkında kuşku uyandıran kitaplar için kullanılır. Geçmişte bu kitaplar ayrı tutulur ve topluluk önünde okunmazdı. Bu nedenle bu kitaplara “gizlenmiş” anlamı taşıyan bir isim verilmişti. MS 397’deki Kartaca Konsili’nde, Kutsal Metinler dizisindeki Ester ve Daniel kitabına eklemeler yapılması ve apokrif kitaplardan yedisinin İbranice Kutsal Yazılara eklenmesi önerildi. Bununla birlikte, Katolik Kilisesi bu eklerin Kutsal Metinler dizisine dahil edilmesini ancak 1546’daki Trento Konsili’nde kesin olarak onayladı. Ester’e eklemeler ve Daniel’e yapılan üç ekin yanı sıra şu kitapların eklenmesi onaylandı: Tobit, Yudit, Bilgelik, Sirak, Baruk, Birinci Makabiler ve İkinci Makabiler.

17. Roma Katolik Kilisesi hangi yetkinin kendisine ait olduğunu iddia eder? Bu yetki aslında kime aittir?

¹⁷ Roma Katolik Kilisesi, Kutsal Metinler dizisine hangi kitapların dahil edilmesi gerektiğine karar verme yetkisinin kendisine ait olduğunu iddia eder. Ve bu konuda bir listenin oluşturulduğu Kartaca Konsili’ni (MS 397) dayanak gösterir. Oysa gerçek böyle değildir. Yunanca Kutsal Yazılardaki kitapları da içeren Kutsal Metinler dizisi o tarihe kadar zaten belirlenmişti. Bu bir konsil kararıyla değil, Tanrı’nın kutsal ruhunun yönlendirmesiyle yapılmıştı. Aslında bu kitapların yazılması için ilham veren de bu ruhtu. Daha sonraları Tanrı ilhamı olmadan hazırlanan listeler ise, ancak Tanrı’nın ruhuyla düzenlenmiş Kutsal Metinler dizisinin doğruluğunun kanıtlanması açısından bir değer taşıyabilir.