Bir kaynakta ölülerin ruhunu anmanın kökeniyle ilgili şu bilgi verildi: “Bütün eski ulusların mitolojilerinde Tufanla ilgili unsurlar yer almaktadır. . . . . Bu görüşü güçlendiren bir gerçek de, o olayla bağlantılı olarak ölülerin anısına yapılan büyük bir kutlamanın yalnızca birbiriyle az çok iletişimi olan uluslarda değil, okyanuslarla birbirinden ayrılmış ve farklı dönemlerde yaşamış uluslarda da görülmesidir. Ayrıca bu kutlamalar herkes tarafından yaklaşık aynı günde, Musa’nın kaydına göre Tufanın olduğu zaman, yani ikinci ayın on yedinci gününde yapılır; bu da aşağı yukarı Kasım ayına denk gelir” (The Worship of the Dead, Londra, 1904, Colonel J. Garnier, s. 4). Dolayısıyla, bu kutlamalar aslında yaptıkları kötülükler yüzünden Nuh’un döneminde Tanrı’nın yok ettiği kişilerin yüceltilmesiyle başladı (Başl. 6:5-7; 7:11).

Bir ansiklopedide “Tüm Ruhlar Günü” olarak da bilinen ölüler günü hakkında şöyle deniyor: “Roma Katolik Kilisesinin sadık şekilde ölen insanların anılmasına ayırdığı bir gündür. Bu kutlamanın dayanağı, sadık şekilde ölmüş fakat ruhları ufak tefek günahlardan arınmamış ya da geçmişteki günahlarının kefareti ödenmemiş kişilerin ‘Tanrı’yı Görme’ mutluluğuna erişemeyecekleri, onlara dualarla ve komünyon ayinleriyle yardım edilebileceği öğretisidir. . . . . [Bu günle] bağlantılı belirli popüler inançlar putperest kökenlidir ve çok eski çağlara dayanır. Katolik ülkelerinde halk tarafından ölülerin o gece evlerine döndüklerine ve yaşayanların yiyeceklerinden yediklerine inanılır” (The Encyclopædia Britannica, 1910, Cilt I, s. 709).