AKLANMAK NASIL MÜMKÜN?

(Rom. 1:1–11:36)

Pavlus şöyle yazdı: “Hepsi günah işledi ve hiç kimse Tanrı’nın yüce niteliklerini yansıtamadı. Mesih İsa’nın ödediği fidyeyle kurtularak Tanrı’nın lütfuyla aklanıyor olmaları karşılıksız bir armağan gibidir.” Ayrıca şunu söyledi: “İnsan kanunun gerektirdiği işlere bağlı olarak değil, iman yoluyla aklanıyor” (Rom. 3:23, 24, 28). “Birinin temize çıkaran davranış tarzı”na iman ederek hem meshedilmiş Hıristiyanlar hem de “başka koyunlar”dan oluşan “büyük kalabalık” ‘aklanır.’ Meshedilmişler Mesih’le birlikte ortak mirasçılar olarak gökte yaşamak için, büyük kalabalık ise Tanrı’nın dostları olarak “büyük sıkıntı”da hayatta kalma ümidiyle aklanırlar (Rom. 5:18; Vah. 7:9, 14; Yuhn. 10:16; Yak. 2:21-24; Mat. 25:46).

Pavlus şöyle devam ediyor: “Kanuna değil, lütfa tabi olduğumuzdan günah mı işleyelim? Asla! . . . . Ya ölüme götüren günahın ya da doğruluğa eriştiren itaatin kölesisiniz” (Rom. 6:15, 16). “Bedenin alışkanlıklarını ruhla öldürürseniz, yaşayacaksınız” (Rom. 8:13).

AKLANDIKTAN SONRA BUNUNLA UYUMLU YAŞAMAK

(Rom. 12:1–16:27)

Pavlus “Sonuç olarak kardeşler, Tanrı’nın merhametine dayanarak yalvarıyorum; bedenlerinizi diri, kutsal, Tanrı’nın kabul edeceği bir kurban olarak sunun” der (Rom. 12:1). Pavlus’un bu sözleri takiben söyledikleri, Hıristiyanların “sonuç olarak”, yani imanlarından dolayı aklandıklarını göz önünde bulundurarak, kendilerine, başkalarına ve hükümet yetkililerine karşı tutumunu etkilemelidir.

Pavlus, “Her birinize şunu söylemek istiyorum, kendiniz hakkında gerekenden fazla düşünmeyin” diye yazar ve “Sevginiz ikiyüzlülükten uzak olsun” öğüdünde bulunur (Rom. 12:3, 9). “Herkes baştaki yetkililere boyun eğsin” (Rom. 13:1). Vicdana kalmış konularda ise Hıristiyanları ‘birbirleri hakkında hüküm vermemeye’ teşvik eder (Rom. 14:13).