Kan akıtılan sunular (1) yakılan sunu, (2) paylaşma kurbanı, (3) günah sunusu ya da (4) suç sunusu olarak verilebilirdi. Bu dört tür sunuda üç ortak yön vardı: Kurbanı sunan, hayvanı Toplanma Çadırının girişine getirmeli, ellerini hayvanın başına koymalıydı, sonra hayvan kesilmeliydi. Kanın serpilmesinin ardından, kurbanın türüne göre hayvandan kalanlar ortadan kaldırılmalıydı. Şimdi kan akıtılan sunuları tek tek inceleyelim.

13-16. (a) Şu kurbanlarla ilgili talepleri özetleyin: (1) yakılan sunular, (2) paylaşma kurbanları, (3) günah sunuları ve (4) suç sunuları. (b) Kan akıtılan sunularla bağlantılı olarak hangi yasak defalarca tekrarlanır?

¹³ (1) Yakılan sunu, kişinin maddi gücüne göre, genç bir boğa, koç, keçi veya güvercin ya da kumru olabilirdi. Hayvan parçalara ayrılmalı ve derisi hariç tümü sunakta yakılmalıydı. Kumru veya güvercin sunulduğunda ise kuşun başı tırnakla kesilmeli ama koparılmamalı, ayrıca kursağı çıkarılıp tüyleri temizlenmeliydi (1:1-17; 5:8; 6:8-13).

¹⁴ (2) Paylaşma kurbanı, erkek veya dişi, büyükbaş veya küçükbaş bir hayvan olabilirdi. Hayvanın sadece yağlı parçaları sunakta yakılır, belirli bir kısmı kâhine verilir, kalanı da kurbanı getiren kişi tarafından yenirdi. Bu sununun paylaşma kurbanı olarak adlandırılması çok yerindedir, çünkü sunuyu getiren adeta Yehova’yla ve kâhinle birlikte yemek yer, bir sofra paylaşırdı (3:1-17; 7:11-36).

¹⁵ (3) Günah sunusu kasıt olmadan, yanlışlıkla işlenen günahlar için talep edilirdi. Sunulacak hayvanın türü, kefaret edilmesi gereken günahı kimin işlediğine bağlıydı. Bu, kâhin, tüm halk, halkın beylerinden biri veya sıradan bir kişi olabilirdi. Bireylerin gönüllü sunduğu yakılan sunudan ve paylaşma kurbanından farklı olarak, günah sunusu zorunluydu (4:1-35; 6:24-30).

¹⁶ (4) Suç sunuları sadakatsizlik, aldatma veya hırsızlık gibi kişisel suçları örtmek için talep edilirdi. Bazı durumlarda kişiden suçunu itiraf etmesi ve gücüne göre bir kurban sunması istenirdi. Bazen de kaybı yüzde 20 fazlasıyla tazmin etmesi ve bir koç kurban etmesi gerekirdi. Levioğulları kitabının kurbanlarla ilgili bu kısmında kan yeme yasağı kesin bir dille ve defalarca tekrarlanır (3:17; 5:1–6:7; 7:1-7, 26, 27).

22. (a) 16. bölüm neden önemli bir bölümdür? (b) Kefaret Gününde neler yapılırdı?

²² Kefaret Günü (16:1-34). Bu bölüm, İsrailoğulları için en önemli gün olan Kefaret Günüyle ilgili talimatlar içerdiğinden çok önemlidir. Kefaret günü yedinci ayın onuncu günü kutlanmalıydı. O gün, halkın muhtemelen oruç tutarak nefsini kırması ve ibadet dışında hiçbir iş yapmaması gereken bir gündü. Kefaret Günü Harun’un, ev halkının, Levi kabilesinin günahları için genç bir boğanın sunulmasıyla başlardı. Ardından tüm ulus için bir keçi sunulurdu. Buhur yakıldıktan sonra, kurban edilen hayvanların kanının bir kısmı Kutsal Çadırın En Kutsal Yerine getirilmeli ve Ahit Sandığının kapağı önünde yere serpilmeliydi.

23. (a) Kutsal Kitapta kanla ilgili en açık ifadelerden birini nerede okuruz? (b) Bu kısımda başka hangi kanunlar yer alır?

²³ Kanla ve diğer konularla ilgili kanunlar (17:1–20:27). Bu kısımda, halka verilen pek çok kanun yer alır. Kanla ilgili yasak, Kutsal Yazılardaki en açık ifadelerden biriyle bir kez daha belirtilir (17:10-14). Buna göre, kan yenemez, sadece sunakta kullanılabilirdi.

Kurban edilen hayvanların kanı, “bizim için sonsuz kurtuluşu” elde eden İsa’nın kanını temsil eder (İbr. 9:12).