Hieronymus, İbranice Kutsal Yazılar için temel olarak Septuagint’i kullanmak niyetindeydi. İbranice Kutsal Yazıların bu Yunanca tercümesinin aslı MÖ üçüncü yüzyılda yapılmıştı ve birçoklarınca doğrudan Tanrı tarafından ilham edilmiş bir tercüme olarak görülüyordu. Bu nedenle de Septuagint, Yunanca konuşan Hıristiyanlar arasında o sıralarda yaygın biçimde kullanılıyordu.

Ancak Hieronymus işinde ilerledikçe, Yunanca el yazmaları arasında tutarsızlıklar olduğunu gördü; buna benzer tutarsızlıklarla Latincede de karşılaşmıştı. Hieronymus’un düş kırıklığı arttı. Sonuçta, güvenilir bir çeviri yapmak için, çok saygı duyulan Septuagint de dahil Yunanca el yazmalarını bırakıp doğrudan İbranice özgün metne yönelmesi gerektiği sonucuna vardı.

Bu karar geniş çaplı bir protestoya yol açtı. Hieronymus bazılarınca, metni tahrif etmekle, Tanrı’ya saygısızlıkla ve Yahudiler uğruna kilise geleneklerini terk etmekle suçlandı. O dönemin en seçkin kilise ilahiyatçısı Augustinus bile Hieronymus’un Septuagint metnine dönmesini rica etti: “Eğer senin tercümen birçok kilisede genel olarak daha çok okunmaya başlanırsa vahim bir durum ortaya çıkacak ve Latin kilisesi ile Yunan kilisesi arasında Kutsal Yazıların okunmasında mutlaka farklılıklar doğacaktır.”

Evet Augustinus, Doğu’daki Yunan kiliseleri hâlâ Septuagint tercümesini kullanırken, Batı kiliselerinin Hieronymus’un İbranice metinlere dayanan Latince metnini kullanması durumunda, kilisenin bölünmesinden korkuyordu.b Buna ek olarak Augustinus, yalnızca Hieronymus’un savunabileceği bir tercüme uğruna Septuagint’in bir kenara atılmasına ilişkin kaygılarını da dile getirdi.