Bir üvey baba şunu itiraf etti: “Üvey çocuklarımın yetiştirilmesiyle ilgili tüm sorunlarla başa çıkmaya gerçekten hazır değildim. Artık anneleriyle evliyim, dolayısıyla da onların babasıyım düşüncesiyle hareket ettim. Durum bu kadar basitti! Çocukların öz babalarına olan bağlılıklarını anlayamadım ve birçok hata yaptım.”

Üvey bir baba sorunları hakkında şunları söylüyor: “Çoğu kez, üvey çocuklarımın, hatta karımın duygularını bile anlamayı ihmal edecek kadar kendi duygularımla meşguldüm. Daha az hassas olmayı öğrenmem gerekiyordu. Daha da önemlisi, alçakgönüllü olmayı öğrenmeliydim.” Sevgi, onun gerekli değişiklikleri yapmasına yardım etti.

Kan Bağı

Sevgi, çocukların artık yanlarında olmayan öz annesiyle ya da babasıyla ilişkisini değerlendirmekte yardımcı olabilir. Bir üvey baba şunları itiraf ediyor: “Üvey çocuklarımın sevdikleri arasında ilk yeri almayı istedim. Öz babalarını ziyaret ettikleri zaman, onu eleştirmekten kendimi alamıyordum. Onunla keyifli bir gün geçirdiklerinde, kendimi çok kötü hissediyordum. Kötü bir gün geçirdiklerindeyse mutlu oluyordum. Aslında, onların sevgisini kaybetmekten korkuyordum. Üvey çocuklarımın yaşamlarında öz babalarının rolünün önemini kabullenmem çok zor oldu.”

Gerçek sevgi bu üvey babanın, üvey çocuklarından “anında” sevgi görmenin gerçekçi olmadığını anlamasına yardım etti. Çocuklar onu hemen kabullenemediler diye kendini reddedilmiş hissetmemeliydi. Hiçbir zaman çocukların yüreğinde öz babalarına ait yeri tam olarak alamayacağının bilincine vardı. Çocuklar, öz babalarını yaşamlarının ilk günlerinden beri tanıyorlardı; oysa üvey baba, onların sevgisini kazanması gereken yeni biriydi. Araştırmacı Elizabeth Einstein şu sözlerle birçoklarının deneyimini dile getiriyor: “Öz annenin ya da babanın yeri asla ve asla doldurulamaz. Ölmüş veya çocuklarını terk etmiş bir annenin ya da babanın bile, çocukların yaşamında önemli bir yeri vardır.”

Cemaatte ihtiyar olarak hizmet eden biri, pazar sabahları ibadete gitmek üzere üvey çocuklarını kaldırmakta çoğu kez zorluk çektiğini söylüyor. O, çocukları azarlamak yerine, şefkatle davranmayı denedi. Erkenden kalktı, kahvaltıyı hazırladı, sonra hepsine içecek sıcak bir şeyler götürdü. Sonunda, çocuklar onun isteğini yerine getirmek için çok daha istekli davrandılar.

Babanın üvey olması durumunda ne olacak? Mukaddes Kitap babanın aile reisi olduğunu söylemiyor mu? Evet. (Efesoslular 5:22, 23; 6:1, 2) Fakat üvey bir baba, terbiye etme sorumluluğunu, özellikle ceza gerekiyorsa, bir süre için öz anneye bırakmayı isteyebilir. ‘[Yeni] babalarının öğrettiğini dinlemeleri’ için bir temel oluştururken, çocukların ‘annelerinin öğrettiğine’ itaat etmelerine izin verebilir. (Süleymanın Meselleri 1:8; 6:20; 31:1) Kanıtlar, bunun uzun vadede reislik ilkesini uygulamayı olumsuz yönde etkilemediğini gösteriyor. Ayrıca, bir üvey baba şunları söylüyor: “Terbiyenin öğüt, düzeltme ve tedip içerdiğini unutmadım. Terbiye adil, sevgi dolu ve şefkatli bir şekilde verildiğinde ve ana-babanın örneğiyle de desteklendiğinde genellikle başarılı oluyor.”

Yeniden evlenmiş bir anne şunları anlatıyor: “Bir anne için en zor şey, çocuklarının üvey babaları tarafından terbiye edilişini görmektir; özellikle onun acele karar verdiğini ya da tam olarak adil davranmadığını düşünüyorsa. Bu, onun kalbini kırar ve çocuklarını savunmak ister. Böyle zamanlarda, kadının kocasına tabi olması ve onu desteklemesi zordur.

Bir keresinde, o zamanlar 12 ve 14 yaşlarında olan iki oğlum bir şey yapmak için üvey babalarından izin istediler. Üvey babaları onların isteğini hemen reddetti ve sonra çocukların bu isteğin kendileri için önemini açıklamasına hiç fırsat vermeden odadan çıktı. Çocuklar ağlamak üzereydi; dilim tutulmuştu. Büyük oğlum bana baktı ve ‘Anne, ne yaptı, gördün mü?’ diye sordu. ‘Evet,’ cevabını verdim. ‘Fakat o hâlâ evin reisi ve Mukaddes Kitap reislik düzenlemesine saygılı olmamızı söylüyor,’ dedim. Onlar iyi çocuklardı; sözlerime katıldılar ve biraz sakinleştiler. Aynı akşam, durumu kocama açıkladım; fazla otoriter davrandığını anladı. Doğru çocukların odasına gidip özür diledi.

Bu olaydan çok şey öğrendik. Kocam karar vermeden önce dinlemeyi öğrendi. Bense, incindiğim zamanlarda bile, reislik ilkesini desteklemeyi öğrendim. Çocuklar da tabiiyet göstermenin önemini öğrendiler. (Koloseliler 3:18, 19) Ve kocamın içtenlikle özür dilemesi hepimize alçakgönüllülük konusunda önemli bir ders oldu. (Süleymanın Meselleri 29:23) Bugün, her iki oğlum da cemaatte ihtiyar.”

(Tabii, üvey babalar kızlarıyla arasındaki uygun sınırları dikkatle korumalı ve onların tedirginlik hissetmesine neden olmamalıdırlar.