Yehova’nın peygamberlerinden sürekli destek gören işçiler beş yıldan kısa zamanda mabedi tamamlar. Mabet Darius’un altıncı yılının adar ayında, yani MÖ 515’in ilkbaharına doğru biter; inşaat yaklaşık 20 yıl sürmüştür (6:14, 15). Tanrı’nın evi, gereği gibi kurbanlar sunularak büyük bir sevinçle hizmete açılır. Sonra halk Fısıh Bayramını, ardından da “Mayasız Ekmek Bayramını yedi gün boyunca sevinçle” kutlar (6:22). Bu ikinci mabedin Yehova’yı yüceltmek için adanması sırasında gerçekten de büyük sevinç ve mutluluk yaşanır.

Üstelik Zerubbabel’in mabedinin hizmete açılış töreni Süleyman’ın zamanındaki törenle karşılaştırılamazdı bile. Bu mabet için kurban edilen sığır ve koyunların sayısı Süleyman’ın mabedi için kesilen kurbanların yüzde biri bile değildi. İkinci mabette ne evi ihtişam bulutu doldurdu ne de Yehova yakılan sunuları yiyip bitirmek için gökten ateş indirdi. Fakat iki mabet de çok önemli bir amaca hizmet etti: Gerçek Tanrı Yehova’ya sunulan tapınmayı yüceltti.