The Olympic Games in Ancient Greece (Eski Yunan’da Olimpiyat Oyunları) adlı kitap şunları söylüyor: “Bir genci eğitmekle ilgilenen kişiler bunun için şu iki temel yöntemi kullanırdı: İlk hedef mümkün olan en iyi sonucu alması için gereken fiziksel çabayı sarf etmek üzere öğrenciyi teşvik etmek ve ikincisi ise tekniğini ve stilini geliştirmekti.”

Bir bilgin, eskiden antrenörlerin işlerinden birinin “bireysel olarak sporcuya ve yaptığı spora uygun egzersizleri ve bu egzersizlerin miktarını saptamak” olduğunu söylüyor.

Eskiden antrenörler “yorgunluk ya da güçsüzlüğün, egzersizlerden mi yoksa psikolojik nedenler mi, huysuzluktan mı yoksa bunalım ve benzeri başka şeylerden mi kaynaklandığını ayırt edebilirdi. . . . . [Antrenörlerin] yetkisi öylesine büyüktü ki, onlar sporcuların özel hayatlarını bile takip edebilir ve gerekli gördükleri yerlerde müdahale edebilirlerdi.”

Tabii başarılı olmak için iyi bir antrenörden daha fazlasına ihtiyaç vardı. Çoğu şey sporcunun bizzat kendisine ve sıkı antrenman yapma konusundaki kararlılığına bağlıydı. Eğitim, seks ve alkolden uzak durma ve diyet yapma gibi şeyler içerdiğinden uygulanan program katıydı. MÖ ilk yüzyılın şairi Horas yarışmacıların “özledikleri hedefe ulaşmak” için “kadından ve şaraptan” kaçındıklarını söyledi. Mukaddes Kitap bilgini F. C. Cook’a göre oyunlara katılanlar “on ay boyunca . . . . özdenetimi elden bırakmamalı [ve] diyet” yapmalıydılar.

‘Üzerine Yağ Sürün’

Eski Yunan’da atletik eğitimin bir kısmı yağ süren kişi tarafından yapılırdı. Onun işi egzersiz yapmak üzere olan kişilerin vücudunu yağlamaktı. The Olympic Games in Ancient Greece (Eski Yunan’da Olimpiyat Oyunları) adlı kitapta, antrenörlerin “antrenmandan önce kaslara iyi bir masajın yararlı etkileri olduğunu, dikkatli ve yumuşak bir masajın uzun antrenman süresini tamamlamış olan bir atletin gevşemesine ve canlanmasına yardım ettiğini” fark ettikleri ileri sürülüyor.