1950’lerin ortalarında ırk ayrımcılığının yol açtığı gerilim giderek arttı, hatta zaman zaman şiddet olayları yaşandı. 1954 yılında yapılan birkaç bölge ibadetinde hiç zenci konuşmacının olmaması bazı Şahitleri üzdü. Fakat zenci kardeşlerimizi sabırlı olmaya teşvik ettik. Bir sonraki yaz tayin edilen konuşmacılar arasında ben de vardım. O yıldan sonra güneydeki ibadetlerde daha fazla zenci birader görev almaya başladı.

Zamanla güneyde ırk ayrımı nedeniyle yaşanan şiddet olayları azaldığından, zenci ve beyaz kardeşler aynı cemaate katılmaya başladılar. Bu nedenle müjdecilerin farklı cemaatlere tayin edilmesi, cemaat sahaları ve gözetmenlik yapan biraderlerin sorumlulukları konusunda yeni düzenlemeler yapılması gerekti. Hem beyaz hem de zenci kardeşlerden bazıları bu yeni düzenlemelerden memnun olmadı. Bununla birlikte kardeşlerin çoğu tıpkı gökteki Babamız Yehova gibi ayrımcılıktan uzak durdu. Aslında onlardan birçoğu renklerine bakmaksızın tüm kardeşlerle dost olmuşlardı. Yetişme çağım olan 1930’lu ve 1940’lı yıllarda benim ailem de böyle dostluklar kurmuştu.

[Sayfa 6’daki resim]

Zenci ve beyaz kardeşlerin bir arada olacağı bölge ibadeti öncesi gezici gözetmenler ve eşleri, 1966